believe

Niektóre drogi
należy pokonywać samotnie...

♫ Why I should justify my ways?

— Nigdy nie pomyślałaś, że pewnego dnia możesz żałować tego, że nie zrobiłaś nic, by spełnić marzenia? - zapytał.

Cichy śmiech. Naiwne próby oszukania rzeczywistości.

To jasne. Żałuję już dziś...

Ciemność okazywała się upragnioną drogą ucieczki dla przemęczonych oczu, więc dziewczyna uparcie nie unosiła teraz powiek. Tkwiła bez ruchu, z głową ułożoną na tak dobrze znanych sobie kolanach. Ktoś inny z całą pewnością pomyślałby, że śpi. Ktoś, z kim nie potrafiłaby rozmawiać na tematy dotyczące jej samej... W takich okolicznościach najłatwiej przejrzeć człowieka. Nie ma rzeczy, za którymi można się schować i spraw, dla których warto udawać.

Nie musiał o nic pytać. Doskonale wiedział, co w tym momencie zaprząta jej umysł.

— Lily, tak do niczego nie dojdziemy...

— I dobrze. Stojąc w miejscu, człowiek zauważa znacznie więcej rzeczy, niż wtedy, kiedy uporczywie biegnie do przodu.

L i l i a n n e   G r i f f i n

18 lat | Klasa III | Profil Muzyczny

Czasem w życiu każdego człowieka jawi się wspomnienie, którego nie sposób ubrać w słowa. Wspomnienie tak nikłe, że niezwykłą trudnością okazuje się przywołanie kilku, wyrazistych aspektów, a jednocześnie tak ważne, że gotowi jesteśmy poświęcić wszystko, w imieniu obrony jego istnienia. Nawet, jeśli miało by to oznaczać najdłuższą ze stoczonych przez nas bitew. By je ujrzeć, udaj się ze mną w pewną podróż. Podróż na pozór krótką i nieniosącą za sobą jakichkolwiek konsekwencji. Zamknij oczy. Weź głęboki oddech, wyobraź sobie, że harmider panujący na ulicach milknie, by posłusznie ustąpić miejsca radosnemu wyśpiewywaniu świątecznych kolęd i zapachowi żywych iglaków, ustrojonych ogromem błyszczących ozdób. Teraz spójrz, czas zaczyna się cofać. Wskazówki zegara bez oporu zmieniają kierunek, w którym podążały nieprzerwanie od początku swego istnienia. Jest dwudziesty czwarty grudnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku. Dzień, w którym na świecie pojawiła się dziewczynka nie różniąca się od niezliczonej ilości innych dzieci. Od tej pory nic nie było już takie samo... 

 "Oczy są ślepe, trzeba szukać sercem..."

Lily nigdy nie przywiązywała dużej uwagi do swego wyglądu. Gdyby to robiła, jej myśli - za bardzo zajęte tak przyziemnymi sprawami, jak wizerunek - nie zdołałby skupić się tylko i wyłącznie na nauce i pilnowaniu, by klucz do świata panny Griffin, nie dostał się przypadkiem w niepowołane łapki.

Widzisz ją? Nie? Przyjrzyj się dobrze. Tam! Przemyka szybko i niezauważalnie, jak cień. Ze wzrokiem utkwionym w czubkach swoich butów kroczy między uczniami wypełniającymi szczelnie szkolny korytarz. Zamyślona, nieobecna... zdaje się przebywać gdzieś daleko. Gdzieś, gdzie poza nią nikt nie ma jeszcze wstępu. Blada cera wyraźnie kontrastuje z gęstymi, ciemnymi włosami, spływającymi w nieładnie na jej zbyt wątłe barki. Usta, które nie zdążyły jeszcze poznać smaku pocałunku, goszczą zazwyczaj ciepły, choć nieco płochliwy uśmiech. Zielone, kocie oczy bacznie wpatrują się w otoczenie, jak gdyby starannie chłonęły każdy, najdrobniejszy nawet szczegół. I tylko w nich widać jeszcze tlące się resztki dziecięcej naiwności. Kwieciste sukienki, kolorowe, obszerne chusty, ręcznie pleciona biżuteria i ledwie dostrzegalny makijaż to już niemal jej znak rozpoznawczy.

"- Niepewność dodaje rzeczom uroku. 

Jak mgła...

- Ale we mgle traci się drogę."

Lily jest typem osobowości, którego nie sposób określić jednoznacznie. Zmienna jak pogoda, czy cyklicznie następujące po sobie pory roku. Popadanie ze skrajności w skrajność, to dla niej rzecz powszednia. Czasem bywa przewidywalna, niczym każdorazowy wschód słońca, tylko po to, by po chwili zaskoczyć swym zachowaniem nawet samą siebie. Przemykając niepostrzeżenie ulicami miasteczka, lub korytarzami szkoły, przywodzi na myśl płochliwą istotkę, lękającą się wszystkiego, co czeka na nią na każdym z życiowych zakrętów. Jest cicha. Cicha na tyle, że niewyobrażalnie łatwo przeoczyć ją w tłumie bardziej wyrazistych i pewnych racji swego bytu, postaci, którym zwracanie na siebie czyjeś uwagi, sprawia przyjemność. Lily nigdy nie zabiegała o niczyje zainteresowanie. To rzecz, która pozostanie już niezmieniona. Cechuje ją wrodzona inteligencja, chorobliwa ambicja i wewnętrzna potrzeba udowadniania sobie, że stać ją na wszystko, czego tylko się podejmie. Zdarza się, że bierze na barki zbyt wiele, a usiłując stanąć na wysokości zadania, nieświadomie zapomina o innych, równie ważnych rzeczach, jak np. sen. Swoją prawdziwą twarz skrywa za wieżą z opasłych podręczników i setką kartek papieru zapisanych niezliczoną ilością nut. Pod maską spokojnej, nieufnej dziewczyny, wiecznie trzymającej piegowaty nos w książce, żyje tak naprawdę nieśmiała istotka o duszy wiecznej marzycielki. Osoba, która mimo upartego ukrywania wszelkich swoich uczuć i myśli, pragnie zrobić krok na przód i na przekór zakorzenionej w niej dziecięcej naiwności, wreszcie komuś zaufać. Dotychczas nawiązywanie jakichkolwiek kontaktów przychodziło jej z niemałym trudem, a osoby, które szczerze stwierdzić mogą, że zdołały pannę Griffin poznać, z powodzeniem można policzyć na palcach jednej dłoni. Z całą pewnością uchodzić może za zamkniętą w sobie samotniczkę, błędnie określaną mianem egoistycznej egocentryczki, jednakże nigdy nie odważyłaby się odmówić udzielenia pomocy komuś, kto by jej potrzebował. Prawdopodobnie wyrzuty sumienia doprowadziłyby ją wtedy do szaleństwa. Przez mur niedostępności, którym szczelnie się otoczyła, jej inne cechy często pozostają po prostu... niezauważone. Lily potrzebuje czasu, by komuś zaufać, ale gdy już to zrobi, dołoży wszelkich starań, by owej relacji nie zaprzepaścić. Każdy z powierzonych jej sekretów zostanie starannie zapieczętowany gdzieś na samym dnie jej zawiłego umysłu. Lubi też wybiegać w przyszłość. I choć odpowiada jej zajmowanie się wyłącznie tym, co TU i TERAZ, już obmyśla plany na kolejne lata.

Nie wie nawet, co tak naprawdę sprawia jej przyjemność, a czego szczerze nienawidzi. Udawała kogoś, kim nie jest przez tak długi czas, że sama nie potrafi już chyba jednoznacznie określić tego, gdzie kończy się fikcja, a zaczyna rzeczywistość.  Jest perfekcjonistką i indywidualistką. Wszystko, za co się zabierze, wykonuje od początku do końca z taką samą, niemalejącą dokładnością. Jeśli jakaś część odbiega od jej idealnej wizji, bez wahania potrafi zacząć od samego początku. Jeszcze raz, na nowo... I tak w kółko. Wbrew pozorom, jedną z najtrudniejszych rzeczy, jest próba zainteresowania jej czymś na okres dłuższy niż pół minuty. O ile sama nie skupi na czymś uwagi, rzadko kiedy ktoś potrafi zaskarbić ją sobie sam. Niezwykle trudno ją sprowokować. Wyprowadzenie z równowagi tak niepozornej dziewuszki jest lada wyczynem. Ma skłonności do częstego wpadania w panikę. Jeśli coś nie mieści się w ustalony przez nią plan, ogarnia ją uczucie braku gruntu pod stopami. A stąd tylko krok do kolejnej, nieuzasadnionej fali popłochu.

Zabawne, że czasem sami skazujemy się na samotność. Na wygnanie. Na byt poza granicami czegoś, zwanego dumnie popularnością. Lily rzadko przejmuje się tym, co na jej temat sądzą ludzie, wśród których przyszło jej przebywać. Od zawsze chadzała własnymi ścieżkami i robiła to, co sama uznała za stosowne.

Ma za nic podziały międzyludzkie, twierdząc uparcie, że nie liczy się to kim jesteś, ale to, jaki jesteś. 

"Jesteśmy sami dla siebie największą niespodzianką..."  

Jak każdy, panna Griffin ma też swoje "mroczne" tajemnice, (czyt. ciekawostki)o których nie powiedziałaby nawet najbliższej przyjaciółce. Jedną z najciekawszych rzeczy jest fakt, iż Lily od trzech lat cierpi na uciążliwą bezsenność. A gdy w końcu jakimś cudem uda jej się na moment zmrużyć oczy, zaczyna... lunatykować. Budzi się więc w różnych, dziwnych miejscach, w których nikt o zdrowych zmysłach nie spodziewałby się jej zastać. Uwielbia słodycze, a wyrobem, do którego ma niezaprzeczalną słabość, są z całą pewnością orzechy w czekoladzie... W wolnym czasie siada na trawie przed domem z ogromnym szkicownikiem na kolanach i kompletem ołówków. Jedyną osobą, która widziała jej szkice jest jej starszy brat, z którym na idealny kontakt.

 

Ciekawostki:

- Panicznie boi się pajacyków

- Przygrywa na pianinie do większości przedstawień wystawianych w miejskim teatrze. 

- Marzy by wyjść na scenę, ale wie, że nigdy nie zbierze się na odwagę, by to zrobić

- Od dłuższego czasu planuję podjąć naukę tańca

- Choć widok fal ją uspokaja, nigdy nie odważyłaby się wejść do wody

- Jej ulubionymi kwiatami są czerwone maki

- W szkolnej stołówce nie zajmuje miejsca przy żadnym ze stolików. Jada na ziemi pod ścianą

Ostatnia aktualizacja: 29 lipca

__________________________________________________________________

Witam wszystkich serdecznie.
Karta krótka, ale będę przerabiać ją jeszcze wiele razy, więc na pewno nieco się "rozrośnie".
Na wątki i powiązania jestem chętna, oczywiście. Te długie, krótkie - byle sensowne, ale o to zadbamy już wspólnie. 

Informuję również, że dziś w nocy wyjeżdżam do pracy nad nasze piękne, polskie morze i wracam dopiero 10 sierpnia. Zależało mi na dodaniu karty już teraz. Będę starała się odpisywać z telefonu komórkowego, ale wszyscy wiemy, jak to czasem z tym bywa ;)

+ Wizerunku użyczyła Astrid Berges-Frisbey