"No you don’t know what it’s like when nothing feels alright you don’t know what it’s like to be like me..."

<music>

Marisol Serrano

Imię: Marisol

Nazwisko: Serrano

Pseudonim: Sol

Data urodzenia/wiek: 5 września 1994 rok/ 17 lat

Miejsce zamieszkania: Palm Springs, Floryda

Miejsce urodzenia: Paryż

Klasa: II, profil muzyczny.

Paryż skąpany w słońcu późnego lata, oblany barwami wczesnej jesieni. Dnia 5 września 1994 roku, równo z wybiciem godziny szesnastej trzydzieści dwie, na świat przyszła Marisol Serrano. Wraz z pierwszym jęknięciem tej małej dziewczynki zaczęła się pisać nowa historia zwana życiem, życiem rudowłosej panienki z Paryża.

Panienka urodziła się jako trzecie dziecko Madeleine i Aarona Serrano oraz długo oczekiwana córka.

Wychowana pod okiem prezentera telewizyjnego i dziennikarki prasowej, w towarzystwie dwóch, młodych dżentelmenów, wyrosła na naprawdę dobre i pełne uroku dziecko. Ludzie dookoła powtarzali, że jako najmłodsza i jedyna córka w rodzie Serrano, od zawsze była rozpieszczona, dostawał co chciała. Jednak temu stereotypowi musimy zaprzeczyć.

Panienka Marisol nigdy, nie była faworyzowana przez rodziców. Zawsze stawiali ją na równi z dwójką synów co tylko pogarszało jej sytuację, bo przecież była kobietą! Nie biegała za piłką tak szybko jak Arthur czy nie pływała tak zwinnie jak Pablo. Od sportów wolała muzykę, muzykę i balet, które zawładnęły cały jej umysł i całe serce.

Uwielbiała spędzać dwie godziny, po szkole w sali baletowej czy ćwiczyć grę na pianinie albo altówce, które dostała od babci . Kochała muzykę i tańce, kochała całym sercem i nadal kocha.

Jednak kiedy to w wieku piętnastu lat coraz częściej zaczęły męczyć ją bóle ciała, kości, osłabienie organizmu i senności, coraz mniej miała siły na ćwiczenia. Przestała pokazywać się na zajęciach z baletu, co praktycznie złamało jej serce. Stan i zachowanie córki doprowadziło państwo Serrano do wielu refleksji. Dość dziwnym zjawiskiem było dla nich takie zmęczenie i osłabienie piętnastoletniej córki, która dotychczas promieniowała energią. Po długi rozmowach z Marisol postanowili zabrać ją do lekarza. Żeby zrobić kontrolne badania, mieć nadzieję, że argumenty córki typu „To wszystko przez szkołę” były prawdziwe i szczere. Wizyta w szpitalu, rozmowa z lekarzem i cała seria badań raz na zawsze zmieniły życie młodej dziewczyny i jej rodziny.

W dniu 13 czerwca 2009 roku serca wszystkich członków rodziny Serrano zatrzymały się na chwilę. Lekarz Anthony Sorel, a zarazem bliski przyjaciel pana Aarona z łezką w oku, stanął naprzeciw bliskich mu ludzi, przełknął głęboko ślinę i unikając wzroku przyjaciół oznajmił, że ich najmłodsza córka cierpi na ciężką, praktycznie nieuleczalną odmianę białaczki.

Informacja ta wstrząsnęła całą rodziną, zmieniła ich życie, jednak lekarze kazali im żeby żyli normalnie. Twierdzili, że Marisol ma dość mocny organizm i że jeszcze nie wszystko stracone. Kazali żyć normalnie.

Rodzina Serrano, przeciążona problemami związanymi z chorobą córki jesienią 2009 roku przeprowadziła się na Florydę. Wraz z trójką dzieci zamieszkali w czteropokojowym mieszkaniu na Palm Springs, gdzie zaczęli nowe życie z nadzieją, że taka zmiana będzie miała pozytywny wpływ na ich córkę. 

Od tego czasu Marisol straciła wiele siły, jej waga spadła a organizm stał się słabszy, jednak dziewczyna się nie poddaje. Stara się żyć jak zwykła nastolatka, jednak częste wizyty w szpitalu, badania i leki, które musi przyjmować utrudniają tą normalność. Z powodu choroby musiała zrezygnować z tańca, jedynym co jej zostało jest muzyka.

Obecnie Marisol Serrano na pierwszy rzut oka jest szczęśliwą uczącą się siedemnastolatką.

Pierwsze co ujrzysz widząc ją spacerująco po korytarzu to rude, ognisto rude włosy, które sprawiają, że wygląda na twardą i wredną osóbkę. Jednak to tylko stereotyp. Naprawdę, dziewczyna nie skrzywdziłaby nawet muchy, każda nawet mało znacząca uwaga sprawia, że jest jej przykro. Jest delikatna, tak jak jej ciało, skóra, które w ogóle nie pasują do włosów. Jasna jak mąka karnacja przywodzi człowiekowi różne myśli „Może się słabo czuje?”, „Może coś jej dolega”, jednak nic bardziej mylnego. Tak, tego że jest chora nie można wyczytać z jej wyglądu, nie ma to ze sobą żadnego powiązania. Szczupła, ruda osóbka z organizmem już w pewnym stopniu wykończonym przez chorobę, mierząca jakieś 170 centymetrów wzrostu, stara się żyć jak najlepiej. 

Oprócz rudych włosów, jasnej cery, zgrabnej sylwetki oraz średniego wzrostu, Marisol została obdarzona przez Boga Dużymi zielonymi oczętami, które czasami, ale tylko czasami stara się podkreślić jakimś delikatnym makijażem. Pomiędzy dwiema zielonym kuleczkami, znajduje się średniej wielkości nos, którego całym serduszkiem nienawidzi. Zaraz pod znienawidzonym obiektem do oddychania u panienki Serrano widnieją duże, pełne o malinowej barwie usteczka, które nastolatka odziedziczyła po babuni.

Marisol zazwyczaj ubiera się w dość luźne ubrania, które nie opinają się na ciele. Lubi taką wolność. Jedynym opiętym elementem jej garderoby są rajstopy czy rurki, ale to tylko takie nieliczne wyjątki. Ponieważ zazwyczaj nosi sukienki, do których zakłada zazwyczaj płaskie buty baleriny, trampki, trapery, botki, czasami zdarzy założyć się jej coś na wyższym obcasie, jednak rzadko, gdyż w jej stanie nie jest to dobrym rozwiązaniem.

Zazwyczaj miła, jednak raczej zamknięta na ludzi. Mało kogo dopuszcza do siebie, boi się związków i jakichkolwiek obietnic ponieważ nigdy nie wie co będzie jutro, pojutrze, za kilka lat. Stara się żyć chwilą jak najbardziej może, stara się zachowywać normalnie, chociaż nie zawsze ma taką możliwość ponieważ choroba daje często o sobie znać. Sprawia, że nie może jak przeciętna nastolatka wyjść wieczorem na imprezę czy poszaleć ze znajomymi na mieście.

Ciekawostki:

• Jest leworęczna.

• Nigdy nie była w żadnym poważnym związku, ponieważ boi się zobowiązań.

• Chociaż się boi chciałaby kiedyś przeżyć jakąś przygodę miłosną.

• Ma królika, albo raczej króliczycę Priscillę, którą bardzo kocha.

• Chciałaby dożyć 30 roku życia.

"Welcome to my life..."

[Witam! A oto przed wami karta Marisol Serrano, mam nadzieję, że nie jest najgorsza.

Oczywiście jestem chętna na wątki i powiązania, czekam z niecierpliwością aż coś zaczniecie, a jeżeli nie macie pomysłów to piszcie, może ja coś wymyślę.

PS. Karta ta znajduje się jeszcze na jednym, innym blogu grupowym jednak obie są mojego autorstwa.]