Bunty są językiem niewysłuchanych.

n a z y w a   s i ę :   P A T R I C I A   „K A T Y A”   B O O Z E R

j e s t   w   k l a s i e :   T R Z E C I E J

o   p r o f i l u : M U Z Y C Z N Y M( W O K A L  I  G I T A R A )

u r o d z i ł a  s i ę : W   H A L L O W E E N   9 3 ’

p o c h o d z i  z :  I N N E J,   N O W O J O R S K I E J   G A L A K T Y K I

Całe życie byłem buntownikiem. (…) Byłem buntownikiem nie ze względu na ukierunkowanie myśli w jakimś okresie mego życia, ale z natury. Jestem skłonny do buntowania się. Niesprawiedliwość, przemoc dokonana nad godnością i wolnością człowieka, wywołują we mnie gniewny protest.

W Katyi żyje tłum.

Chcesz wiedzieć, jak kobiety potrafią kochać, świadomie karmiąc Cię miłością, aby zatruć Twoje ciało i umysł? A następnie, kiedy kończy się namiętność, wolą odejść? Jednocześnie mamią Cię obietnicami, robiąc z Ciebie głupka? Niemożliwe? To jeszcze nic. Kobiety nie traktują miłości poważnie. Nigdy tego nie robiły. Powiem Ci prawdę o miłości do kobiet – o tym, że nigdy nie pała do nich nienawiścią.

Tłum zwierząt.

Cynik jest łajdakiem, który perfidnie postrzega świat takim, jaki jest, a nie takim, jaki być powinien.

(…) to człowiek, który zna cenę wszystkiego i wartość niczego.

Tłum niespełnionych marzeń.

Kiedy byłam młoda, macocha powiedziała, że jestem szczęściarą. Mam urodę, inteligencję, spryt i przenikliwość. To broń, której potrzebuje kobieta, by przetrwać w tym świecie. Dbaj o swój wygląd. Nie masz innej broni do dyspozycji.

Tłum zapomnianych wspomnień.

Wierzę w bunt jako najwyższą wartość młodości. Wierzę w bunt jako najwyższą formę nienawiści do terroru, ucisku i niesprawiedliwości i wierzę również w to, że nie ma buntu bez celu, chociaż w interesie świata, który kocha swych buntowników, leży to, aby ich zabić.

I niechcianych myśli.

Człowiek zyskuje wolność, gdy uwolni się od swego otoczenia. Tylko tak może zyskać jednostkowość. Krok ten musi jednak przypłacić szaleństwem. Ceną za wolność jest obłęd.

Katya żyje w tłumie.

I bohaterowie i szaleńcy nie zważają na niebezpieczeństwa, i nawet gdyby cały świat ostrzegał ich, żeby nie szli dalej, i tak nie posłuchaliby nikogo. Szaleńcy popełniają samobójstwo, bohaterowie stają się męczennikami w imię sprawy. Zgorzkniali całe dnie i noce roztrząsają absurd i chwałę dokonanych przez nich czynów. Jest to jedyny moment, gdy zgorzkniali zdobywają się na odwagę, by przeskoczyć własne mury obronne i zerknąć na zewnątrz, ale szybko męczy ich to i wracają do swojej codzienności.

Tłumie zagubionej chwały.

Każdy, kto podporządkowuje się niesprawiedliwemu prawu, ponosi odpowiedzialność za to wszystko, co jest tego konsekwencją. Toteż, jeżeli prawo i sprawiedliwość są w konflikcie, musimy wybrać sprawiedliwość i nieposłuszeństwo wobec prawa.

Tłumie zdetronizowanych przywódców

Stara reguła: bezczelny może udawać skromnego, lecz skromny nigdy bezczelnego.

Tłumie dzikich i niezależnych.

Lubię waszego Chrystusa. Nie lubię waszych chrześcijan. Wasi Chrześcijanie są tacy niepodobni do Waszego Chrystusa. Materializm bogatych krajów chrześcijańskich jest tak przeciwstawny do słów Jezusa Chrystusa, który mówi, że nie można jednocześnie wyznawać Mammona i Boga.

Niewysłuchanych buntowników.

W mieście Nowy York na Main Street w rodzinie Boozer przyszło na świat maleńkie dziecko. Miało zaledwie pięćdziesiąt centymetrów długości i ważyło niecałe trzy kilogramy, ale jego przesądna, bogobojna matka miała pewność, że będzie to dziecko diabelskie. Wydało bowiem ono swój pierwszy krzyk trzydziestego pierwszego października, w noc Walpurgii, o godzinie trzeciej, należącej do duchów. Nie mogło więc być pospolite, zwyczajne, ale – wbrew naturze – właśnie takie dostało imię. Nazwano je Patricią Boozer.

Poza datą narodzin i szalejącą wtenczas burzą, w Patricii nie było nic dziwnego. Jako wcześniak zawsze była mniejsza od innych, ale bardzo szybko uczyła się, pojmowała różne rzeczy. Wiele razy dostrzegała coś, czego inni nie widzieli, ale zawsze zrzucano to na jej wybujałą wyobraźnię. Rodzice nie rozumieją dzieci. Rodzice nie chcą ich zrozumieć. Dlaczego w jej przypadku miałoby być inaczej?

W świecie córki tak poważnych ludzi, jak państwo Boozer, nie mogło być miejsca na fantazję. Zrób to, zrób tamto, nie krzyw się, nie garb się, nie rozpraszaj innych, najlepiej nie myśl. Bądź naszą laleczką, ukoronowaniem dzieła, jakim jest to nudne życie, które z ojcem wiedziemy. Jeśli myślisz, że ten człowiek jest kłamcą i oszustem, naciągaczem, czyhającym na fortunę twojej rodziny, a reszta familii go szanuje – zmyślasz, powinnaś się uspokoić i nie wtrącać w sprawy dorosłych. W świecie, jaki stworzono wokół Patricii nie mogło być miejsca na radość, śmiech, kreatywność i wyobraźnię. Każde odstępstwo od normy, każdy pokaz znakomitej intuicji był surowo karany. Należało siedzieć, patrzeć i stwarzać pozory, że to jest właśnie to życie, które chciałaby i powinna wieść nastoletnia dziewczyna. Że musi ono być takie, jakie podyktowało dorosłym chore wyobrażenie jej rodzącej matki.

Zabraniali mówić, patrzeć, słuchać. Każda zauważalna czynność stawała się najgorszym przewinieniem. W sercu nastolatki rodził się bunt. Patrzyła na to, co inni mają, a czego nie ma ona. Na głód, strach, cierpienie. Na szczęście, radość, wolność. Zaczęła zdawać sobie sprawę, że życie jakie dotąd toczyła, było jedynie marnym zamiennikiem. Cieniem. Niczym.

I wtedy powstała Katya.

Dla Patricii Katya była ideałem. Miała swój świat, swoich ludzi, swoje myśli. Była buntowniczką z wyboru o nieco filozoficznym podejściu do życia, rozpieszczoną, zaskakującą. Sprzeczności w jej charakterze nie odpychały od niej ludzi, wręcz przeciwnie. Przyciągała ich całą sobą, na swój sposób hipnotyzowała. Nawet jeśli o tym nie wiedziała lub tego nie chciała, szedł za nią tłum. Była snem, marzeniem. Wszyscy chcieli być jak ona, przy niej, z nią. Uszczknąć choć trochę z jej niesamowitej osobowości.

Katya dla wielu była wszystkim. Siebie uważała za nikogo. Stanowiła dokładne przeciwieństwo grzecznej i poukładanej Patricii, choć została przez nią stworzona i to w niej żyła.

Między nimi trwał pojedynek na myśli, uczucia, emocje, wrażenia. Każda odbierała wszystko inaczej. Zdawałoby się, że panienka Boozer cierpi na rozdwojenie jaźni. I może przez krótki czas faktycznie tak było. A potem się poddała. Walka z samym sobą jest bezsensowna.

Fizycznie obecnie Katya ma osiemnaście lat, sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu, białe włosy i niebieskie oczy, w których czają się cienie. Mieszka w Palm Springs i żyje z comiesięcznej daniny, jaką dostaje od rodziców. Nie imprezuje tak bardzo, jak co poniektórzy, ale na pewno nie jest grzeczna i spokojna. Okej, może czasami... 
Boozer jest zawsze tam, gdzie być warto i gdzie coś się dzieje. W końcu, zazwyczaj to jej osoba napędza całą sytuację. Lubi skandale, lubi zabawę, lubi łamać zasady. Jest urodzoną przywódczynią, elektryzującą tłumy. 
Katya to trójka w skali Kinseya i wcale się tego nie wstydzi. Podobnie jak nie wstydzi się swojego przyjaciela, będącego gejem, który został w Nowym Jorku czy tatuażu dzikiego kota, jaki ma na ramieniu. Tak naprawdę, chyba jedynymi rzeczami, których się wstydzi, są jej fobie. Ma lęk wysokości, klaustrofobię i boi się wszelkich insektów. A to tylko te najmniej uprzykrzające życie...

[Witam i zapraszam do wątków.

Karta jest, jaka jest, prawdopodobnie jej nie zmienię.

Pisane kursywą są cytaty, oczywiście :).]