Już nie boję się jutra

historia

     „Myśl pozytywnie!” - krzyczały dwie czerwone kreski na teście ciążowym Amelii Braun. A jednak wraz z brzuchem rosły również problemy młodej mamy. Czar prysł, a królewicz okazał się tyranem zbyt zapatrzonym w siebie, by widzieć potrzeby żony. Amelia z siedmiomiesięcznym maleństwem w brzuchu pracowała ciężko na produkcji kawy jakby nigdy nic. A Marcello przyszedł na świat z pomocą jednej z pracownic, z powołania pielęgniarki.

Niezła patologia, prawda? Gdyby on tylko umiał się tak nad sobą użalać, jak wy nad nim.

     Mały chłopiec od małego wykazywał cechy buntownika z nad przeciętną inteligencją. Jakie było jego pierwsze słowo? Chciało by się powiedzieć „mamo” „tato” czy cokolwiek innego, ale niestety; Marcello zbyt się napatrzył, by mieć taki czysty umysł. Nieśmiało wyjąkane „nie bij” nie nadawało by się do zapisania w rodzinnym albumie. Bo niestety, Jon, tudzież ojciec chłopca uważał za jedyną metodę wychowania bicie. I żony i syna. Jeśli Marcello dzielnie to znosił, to jego matka, Amelia nie radziła sobie z bolesną rzeczywistością. Teraz obserwuje z góry poczynania syna.

     Gabriel był wychowywany surowo, ojciec nigdy się z nim nie patyczkował. A chłopakowi nie w głowie były bunty, gdy od razu widział oczami wyobraźni gniew ojca. Zawsze był sumienny i staranny, wkładał w naukę mnóstwo serca. Za to wieczorami, gdy wracał ze szkoły i miał chwilę dla siebie łapał za farby i malował. Na początku były to niewyraźne rysy czyjejś twarzy, raczej kobiecej. Dopiero później obraz otwarcie zaczął przedstawiać matkę Marcella. Każdy normalny oprawiłby to w ramkę i powiesił na ścianie, ale chłopak w obawie przed gniewem ojca każdego wieczoru kamuflował to starannie w szafie. I dopiero jeden wieczór zmienił wszystko. Była dwudziesta; Marcello nakładał kolejne, ostatnie już warstwy farby na obraz. Drzwi pokoju się uchyliły, a w progu stanął Jon. Wpadł w istną furię widząc co robi syn; połamał płótno. A wraz z kolejnymi kawałkami obraz lecącymi na ziemię gniew Marcella coraz bardziej rósł. Nic nie powiedział, ale jego oczy mówiły wszystko.

     Z czasem do domu dwóch mężczyzn dołączyła jeszcze jedna osoba; piękna, młoda brunetka, jak się okazało; narzeczona Jona. Marcel nie ukrywał zdziwienia tym, że tak urodziwa istota zainteresowała się jego ojcem. Jednak od razu wiedział o co chodzi, a chodziło oczywiście o pieniądze. Dziewczyna była uboga. W jej rodzinnym domu nawet nie było podłogi, a klepisko. Nie starczało im na chleb, a co dopiero na porządny dom. Nie dziw więc, że zainteresowała się bogatym, dwadzieścia lat starszym mężczyzną. Szesnastoletni wtedy Gabriel był zauroczony piękną Eleną. Jednak utrzymywał się w przekonaniu, że na zauroczeniu to wszystko ma pozostać. Dziwiły go jednak jej ukradkowe uśmiechy, zalotne spojrzenia, czasem dwuznaczne uwagi kobiety.

     Jon z racji wykonywanego zawodu czasem musiał wyjeżdżać w dwu-trzydniowe delegacje. Tak więc, podczas pierwszego z tych wyjazdów Marcello został w domu sam na sam z Eleną. Przyszedł do kuchni na kolację, którą ona sama miała uszykować. Jak gdyby nigdy nic podszedł do blatu kuchennego by wziąć coś do picia. Elena spojrzała na niego, a z dłoni wyślizgnął jej się talerz. Stała naprzeciwko Marcella, schyliła się, żeby go pozbierać, lecz zamiast to zrobić, rozpięła suwak spodni pasierba. I od tego się zaczęło. Potem, aż do czasu gdy Gabriel wyprowadził się z domu, a miał wtedy dwadzieścia lat przeżywali seksualne maratony na czas delegacji Jona.

                                                                                charakter

Charakter? Z pewnością skomplikowany. Marcello jest wszystkim bezpośredni; mówi to co mu ślina na język przyniesie. Mówią, że szczerość to zaleta, aczkolwiek każdy się jej boi. Bo o wiele milej słucha się komplementów od bolesnej prawdy. On sam sprawia wrażenie cholernie pewnego siebie, odpornego na niemiłe komentarze. No i... taki też jest. Toleruje praktycznie wszystko, oprócz jednego. Kłamstwa. Lepiej więc uważać, co mówi się w jego towarzystwie. Jeśli więc, z niewiadomych powodów chcesz sobie zaskrobać jego sympatię pilnuj tego co mówisz. 

       Jeśli chodzi o kobiety, Marcello ma duże problemy z obdarzeniem ich uczuciem. Nie wyniósł dobrych wartości z domu, miłość nie przelewała się przez ściany, można by nawet stwierdzić, że wcale jej tam nie było. Gdy w jego życiu pojawiła się Elena również nie była ona jego pierwszą, wielką miłością. Chodziło jej o seks, tak samo jak jemu. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że chłopak nie odziedziczył charakteru po ojcu a po matce; bo ta, wbrew pozorom, naprawdę kochała Jona, bynajmniej na początku związku. Potem wszystko prysnęło jak bańka mydlana, ale i to nie było z jej winy. Nie jest jednak do końca taki bezuczuciowy, jakim mógłby się wydawać. Dużo myśli. Nieraz zdarzają mu się chwile, w których stroi, z wlepionym wzrokiem w ścianę a jego świadomość krąży gdzieś bardzo daleko od rzeczywistości. W zasadzie nie pragnie wiele. Chce tylko odrobiny spokoju.       Gabriel jest również, zdecydowanie zbyt poważny jak na swój wiek. Mężczyźni w jego wieku bawią się, imprezują, korzystają z życia tymczasem uczy się i daje z siebie tyle ile może. Może kiedyś zda sobie sprawę, że to nie tylko o pieniądze w życiu chodzi, ale jeszcze nie teraz. Na razie na jego drodze nie było nikogo, kto by mu to uświadomił.

     Drugim ważnym aspektem jego charakteru jest to, że jest nieco zamknięty w sobie. Najlepiej wcale nie pytać go o jego rodzinę, a tym bardziej o matkę. Dlatego też, gdy nie odzywa się dłużej niż dziesięć sekund daje ci jasny znak, że lepiej tematu nie kontynuować i zmienić go na pogodę czy jakość dzisiejszej pracy.

                                     wygląd

     Nie da się ukryć, że Marcello to niebywale urocze stworzenie. Natura obdarzyła go interesującą urodą. Mierzy sobie równe metr osiemdziesiąt. Wagą nigdy specjalnie się nie interesował. Jego jasne, prawie, że przeźroczyste tęczówki sprawiają wrażenie niesamowicie hipnotyzujących i takie też są. Może i nie nadaje się na zawody siłaczy, ale mięśnie zdecydowanie odznaczają się na jego ciele. Zazwyczaj widujecie go z burzą nieułożonych, blond włosów. Wydawać by się jednak mogło, że w tym nieładzie kryje się jakaś reguła. Wystające obojczyki niektórych zachwycają, drugich odstraszają. Nie ukrywajmy jednak; jest po prostu chudy. Chyba nawet nie szczupły.

IMIĘ I NAZWISKO | MARCELLO BRAUN

DATA URODZENIA  |  16 XI 1993

POCHODZENIE  |  włosko-brytyjskie

KLASA  |  III

PROFIL  |  ARTYSTYCZNY

MARCELLO  |  INTROWERTYK, IGNORANT, MALARZ AMATOR

SKRYTY ROMANTYK

WAŻNY FAKT

 ♠ gdy tylko zagłębisz się w jego hotelowym pokoju w oczy rzuci ci się obraz, autoportret jego samego klik