Toy in the attic

Eljah Red
urodzony 1 listopada 1995 roku
klasa pierwsza, profil dziennikarski.

Miałem być dziewczynką i nazywać się Blair. Matka mi to ciągle wypominała. No cóż, nie wyszło. Urodziłem się chłopcem i dostałem na imię Eljah. Stąd ciągłe pytania o religię. Z tego co kojarzę to nie jestem żydem, ani nie pochodzę z żydowskiej rodziny. Nie mam pojęcia, skąd takie imię, jednak nie żeby mi przeszkadzało.W sumie jest całkiem okej.

Odkąd pamiętam byłem raczej drobnym człowiekiem. To się nie zmieniło, choć ostatnio trochę udało mi się trochę wybić-dobiłem do tego metra sześćdziesiąt osiem i na tym się zatrzymałem, i chyba więcej nie urosnę. Z tyciem też mam problemy. I włosy nie chcą mi rosnąć-jak już osiągają w miarę zadowalającą mnie długość, trzeba je skrócić.Choć może to moje marudzenie? W końcu sięgają już ramion.W sumie aparycję mam z lekka dziewczęcą, więc matka spokojnie mogła nazwać mnie Blair.

Mało kto, kto ma problemy, ucieka w naukę.Dla większości azylem są narkotyki, alkohol, takie tam inne.I tego próbowałem, acz niezbyt mnie to kręci. Czasem zapalę, ale na tym się kończy.Ja wolę chować się za maską inteligenta, robić za kujona. Tacy ludzie są nudni, nikt nie wymaga od nich mówienia, w ogóle, żyją na uboczu.Chyba że chce się od nich spisać zadanie.To nie jest tak, że ja mam jakiś szczególny talent do nauki-ja po prostu prawie nic ponad to nie robię.Jak już uda mi się opanować jeden temat, to zabieram się za czytanie-z zasady są to ambitne, nudne i długie powieści, których nie chce mi się czytać, ale i tak się do tego zmuszam.Często zatykam uszy słuchawkami-Bach, Mozart, Chopin, Vivaldi...nie.Może tak mówię, żeby nie wypaść z roli inteligenta. Playlista opiera się na starych zespołach rockowych (w tym, aż wstyd się przyznać-glamowych) i metalowych.Zdarza mi się dorabiać "na ulotkach".A jak naprawdę nie mam co robić, to włóczę się po cmentarzach. Dziwaczne hobby.

Zabawki które się znudzą, oddaje się biednym, albo wyrzuca na strych. W moim wypadku chyba oba porównania są odpowiednie. Rodziców pamiętam mało, nie jestem w stanie odtworzyć ich twarzy, tylko te wyrzuty, które mi sprawiali, jako niespełna pięcioletniemu dziecku.Tak więc może nie chcę ich pamiętać. Miałem pięć lat, kiedy obudziłem się w pustym mieszkaniu. Rodziców nie było dzień, drugi, trzeci...Tym sposobem od dwunastu lat jestem wychowankiem instytucji zwanej domem dziecka.Rodziców nie znaleźli, podejrzewam, że dziecko im się po prostu znudziło. Jak zabawka, którą można się pobawić i wyrzucić.A że o takich rzeczach nie trąbi się głośno, to raczej mało kto wie o tym, że nie mam "normalnej" rodziny.

Nie mam pojęcia, co ludziom przeszkadza w moim ponuractwie i w tym, że się nie uśmiecham. Nie lubię, to jest zachęcające, a ja nie lubię ludzi. Psycholog określił to jako chorobliwą nieśmiałość, winikającą z traumy z dzieciństwa. Na drugim spotkaniu nie odezwałem się do niego w ogóle. Nie wiem, w jaki mądry sposób to określił.Nie uważam siebie za szczególnie nieśmiałego osobnika, raczej aspołecznego.Nie należę do osób, które dają sobie wleźć na głowę.Ośli upór, w połączeniu z ambicją sprawiają, że mało jest rzeczy, których nie jestem w stanie osiągnąć.Mam przykry zwyczaj kłamania, ale staram się z tym walczyć. Tak samo jak z pesymizmem, który jednak jest dla mnie zbyt ciężki do zwalczenia i chyba nie chcę się go pozbywać. Bezczelność też jest cechą mi bliską.Do faktu, że mam tendencje do zamartwiania się o wszystko i wszystkich chyba też bym się głośno nie przyznał.Chyba trochę ciężki ze mnie człowiek.

[Bry, jest i mój ponurak Eljah. Karta już dłuższy czas zalegała w odmętach mego magicznego zeszytu, w minimalnie innej formie, czekając na lepsze czasy. Za wszelakie błędy przepraszam.Wątki czasem zaczynam. I nie, ja i Eljah nie gryziemy.To znaczy on gryzie, ale to już inna sprawa.

Zdjęcie z weheartit, jeśli to kogoś interesuje.]