' Zyjesz, coś psujesz i żyjesz dalej.'

 Laura 'Lu' Blackwell

siedemnastoletnia

 córka Gordona i Mirandy Blackwell

urodzona 5 maja 1995 roku w Londynie

klasa I | profil prawniczy

Kapitan Drużyny Cheerleaderek  

uczęszcza również na koło teatralne i fotograficzne

  Jej historia rozpoczyna się jak to zwykle bywa wraz z dniem jej narodzin, czyli z pozoru mało istotnego dnia powszedniego piątego maja dwa tysiące siódmego roku w Londynie. Pośród krzyków i obrzydliwych przekleństw matki oraz łez szczęścia zdesperowanego ojca na świat miał przyjść Jonathan - upragniony pierworodny i najprawdopodobniej jedyny syn państwa Blackwell. Zamiast tego jednak do zacnej rodziny zawitała Laura - wiecznie rozmarzone dziewczę o zniewalającej i dość oryginalnej urodzie, które przez zaledwie kilka lat wyrosło na niesforną, dziecinną, niekiedy mającą zdecydowanie zbyt wysokie mniemanie o sobie królewnę... to znaczy angielkę.

Charakter już od dawien dawna był rzeczą iście intrygującą, pech jednak chciał, że teraz coraz rzadziej stawiany jest ponad wygląd zewnętrzny, który śmiało można by powiedzieć, liczy się jako jedyny w kontaktach międzyludzkich. Uważa się, że wystarczy jedynie spojrzeć na daną osobę by określić to jaka jest naprawdę, nic bardziej mylnego. Jeśli bowiem i Ty mój drogi przyjacielu spojrzysz na to drobne dziewczę wyda Ci się, że jest ona najbardziej niewinną i uroczą osobą z jaką kiedykolwiek przyszło Ci obcować. Gdybyś jednak tylko zechciał zapytać kilka przypadkowych osób co sądzą na jej temat, zapewne doznałbyś niemałego szoku. Chociaż nie jest ani taka słodka, ani też niewinna na jaką wygląda to nie róbmy z niej od razu czarnego charakteru, czarnym zaszczycie Cię może humorem, tym swoim specyficznym i niepowtarzalnym. Jest rozpieszczona przez kochającego ojca, który dziwnym trafem był również surowy i wymagający w stosunku do swojego jedynego dziecka, matka dorastająca w surowej etykiecie, dla córki nie była, aż tak pobłażliwa i starając się jej wpoić wartości, dzięki którym miała wyjść na ludzi możliwe, że wpoiła jej też dziwny dość zapał do rywalizacji, tę chorą wręcz potrzebę wygranej, a także ten irytujący wszystkich perfekcjonizm, czy idealizm, ten drugi odnoszący się zazwyczaj do jej osoby, chociaż każdy wie, że idealna to ona nie jest nawet w kilku procentach, ale cóż udawać zawsze można. Mała, uparta egoistka, oto co pomyślisz po zaledwie kilku minutach spędzonych z tą jakże prześliczną dziewczyną, ale niech to rozbrajające spojrzenie i uśmiech, który bez wyrzutów sumienia porównać można do uśmiechu anioła nie zmyli Twojej wyobraźni. Zuchwała, pyskata, wredna? Zapewne jeszcze kilkadziesiąt, a może i kilkaset takich określeń przebiegnie Ci przez myśl, kiedy w kilku zdani;ach będziesz usiłował wyrazić jej charakter, co nie łudźmy się będzie pracą na miarę tej syzyfowej, bo kilka zdań to o dużo za mało na to by w pełni ją określić, a właściwie nie udałoby Ci się to nawet, gdybyś napisał na ten temat wyczerpującą rozprawkę, bo panna Blackwell jest osobą skomplikowaną i zdecydowanie oryginalną. Jeśli jeszcze nie masz ochoty udusić jej własnymi rękoma to bądź pewien, że gdy tylko usłyszysz kilka dość ciętych ripost, które wypłyną z jej ust zostaniesz zaprowadzony pod sąd i skazany za morderstwo nastolatki. Ale żeby nie było aż tak smutno, to czasami potrafi być nawet całkiem miła. Tak wiem, brzmi to dość... głupio? Ale nie naprawdę, wystarczy, że będziesz ją tolerował, rozsądnie krytykował, a najlepiej jeśli nie będziesz robił tego w ogóle i w odpowiedniej chwili sprowadzisz na ziemię małą, nierozgarniętą, czasami cholernie irytująco dziecinną istotę, a da się z nią żyć.

Panna Blackwell od dziecka była dziewczęciem urodziwym - szczupła i filigranowa sylwetka, mleczna, porcelanowa cera, delikatne rysy twarzy, malinowe usta, błękitne oczy i fala brązowych włosów, które pozostawione w lekkim nieładzie dodają jej jeszcze więcej uroku. Jak to mówią 'skóra zdjęta z matki', której to Laura zawdzięcza swój wdzięk. Mimo tego iż nie należy do osób najwyższych, ponieważ mierzy zaledwie sto sześćdziesiąt pięć centymetrów to i tak bez najmniejszego trudu dostrzeżesz ją pośród tłumu, najczęściej z nieco nadąsaną miną lub też tak charakterystycznym dla niej nieco zaczepnym uśmieszkiem i nieobecnym, rozmarzonym spojrzeniem.