Praw­da w oczy ko­le, a więc kłam­stwo wolę.

Każdy człowiek to zupełnie inna historia, która zaciekawi nas w większym czy mniejszym stopniu, która potrafi mocno namieszać w naszym życiu, albo też przemknąć tak szybko, że poczujemy tylko delikatny wietrzyk, który nie spowoduje wielkich zmian w tym, jakimi ludźmi jesteśmy. Jednak każda historia, czyli każdy człowiek, jest wyjątkowa i niepowtarzalna, w mniejszym czy większym stopniu dostępna dla innych ludzi, ale jest to ważna historia, ważny człowiek i nie należy go ignorować, lekceważyć czy co gorsze, naśmiewać się z niej.

Nanny historia może wydawać się być zwyczajna dla innych osób, jednak jak doskonale wiadomo, dla samego posiadacza ów rzeczy, w tym przypadku historii swego całego, jeszcze nie tak długiego życia, jest to coś wyjątkowego i ważnego, bo dzięki temu, czy też przez to dziewczyna stała się taką jaką jest teraz. I mimo iż ów historia jest dla niej aż tak ważna i wyjątkowa, to nie lubi dzielić się nią na lewo i prawo, bo i po co? Woli trzymać ją w sobie, dla siebie i wyjątkowych osób, które ze względu na jej naturę nie ma zbyt dużo, właściwie to w ogóle ich nie ma. 'Jestem Francuzką.', o właśnie tyle powie, gdy ktoś zada jej jakieś pytanie na temat swojej przeszłości. To jedynie dwa słowa, a jak wiele w nich prawdy, a trzeba tutaj wspomnieć o prawdzie, bo Nannie zdarza się powiedzieć jakieś 'drobne' kłamstewko na swoją korzyść, a o jej życiu we Francji, to można by było bajki pisać i to ile by ich było, bo każdy usłyszał zupełnie co innego, ale teraz nie o tym. Na świat przyszła 26 sierpnia 1994 roku we Francji wprowadzając w życie swego ojca zarówno szczęście, jak i wielki smutek, ale o tym nigdy nikomu nie mówi, bo nie czuje takiej potrzeba, ważne że sama wie co zrobiła swoimi narodzinami i że starała się i nadal się stara jakoś to odpokutować, chociaż o jej pokucie nikt nie wie, bo nikt nigdy nie widział, by robiła coś, żeby jakoś zadośćuczynić swoją winę, nikt poza ojcem. Ojcem, który już od przyjścia na świat małej Nanny, bo właśnie takie imię wybrała jej matka, gdy tylko dowiedziała się, że będzie to dziewczynka, miał do niej w pewnym rodzaju wstręt, którego nie próbował nawet ukryć, przez co dziewczyna gdy tylko mogła wyjechała, pech chciał, że stało się to dopiero teraz, gdy skończyła to przeklęte 18 lat i ojciec pozwolił jej się wyprowadzić, no to to zrobiła, robiąc tym przysługę sobie i jemu, a że to on jeszcze ją utrzymuje i płaci za jej mieszkanie, to już niezbyt ją obchodzi, w końcu musi z tego korzystać.

O Nannie można powiedzieć naprawdę dużo, ale czy aż tyle jest komukolwiek do szczęścia potrzebne? Kłamczucha, łgarz, jak kto woli, chociaż ona osobiście woli to drugie, bo jakoś tak ładniej brzmi, tak trochę słodko? Nie potrafiła tego określić, ale to nie jest najważniejsze, bo najważniejsze jest to, że kłamała jak z nut, robiła to bez mrugnięcia okiem i to w tak przekonywujący sposób, że nie sposób było jej nie uwierzyć w to co mówi, bo przecież ona nie wymyślała bajek dla głodnych dzieci, jakichś wymyślnych historii, które są tak fantastyczne, że nierealne, ona po prostu mówi to, żeby wyszło jej na dobre i tyle, a że musi robić to dość często, to już nie jest jej wina, szkoda tylko, że sama powoli zaczyna się gubić w tym co komu powiedziała, dlatego też cieszy się z tego, że przeniosła się na Florydę i ma tak zwaną, czystą kartę. Kłamstw używa tylko wtedy, gdy rozmawia z ludźmi, a za ludźmi to ona niezbyt przepada, a może to oni nie przepadają za nią? Z resztą co to za różnica, ważne że częściej można spotkać ją szwendającą się samotnie czy bawiącą samą w klubie, niż w towarzystwie kogokolwiek. Odpycha od siebie ludzi, bo uważna, że nie są jej do niczego potrzebni, a gdy są potrzebni, no to przyciąga ich jakimś niewinnym kłamstewkiem i stara się później jako taką znajomość utrzymać, chociaż nie jest jej to na rękę. I nie to, że ona jest nieśmiała, bo problemów z zawieraniem nowych znajomości, to ona nie ma wcale, ale chodzi o to, że jej nerwy tego nie wytrzymują i już po kilku chwilach jest niebezpiecznie zdenerwowana na osobę, z którą przebywa, przez co zazwyczaj sięga po papierosy, jej nieodłącznych przyjaciół. Nie lubi rozmawiać, bo z niej jest człowiek czynu (If You know what I mean.), przez co zazwyczaj jedynie pomrukuje w odpowiedziach i zaraz zabiera się do działania. Niezwykle leniwy leniwiec z niej, mogłaby całe dnie zalegać na kanapie lub czymś równie wygodnym i oglądając jakieś bzdury w telewizji popijać colę i palić papierosy jednego za drugim, nie zapominając o tym, że to leżenie, to najlepiej w samej bieliźnie, bo dziewczyna ma jakiś wstręt do ubrań, więc gdy tylko to możliwe, czyli gdy jest w swojej samotni, albo jakimś niedostępnym dla ludzi miejscu, zazwyczaj zrzuca ciuchy, by czuć się swobodnie, ot taki dziwny nawyk, który nie wie, skąd się wziął. Nie jest jakąś wredną laską, pustą panienką, czy chłopczycą, która za byle co Ci zaraz przywali w gębę, co już nie raz jej się zdarzyło, ale tylko wtedy, gdy ktoś ją naprawdę porządnie zdenerwował, ona po prostu jest kłamczuchą, która robi wszystkim na złość, specjalnie, dla własnej rozrywki.

Dziewczyna była ruda odkąd tylko skończyła trzynaście lat, bo ów kolor niezwykle przypadł jej do gustu, chociaż to, co znajduje się na jej prostych, sięgających z ledwością do ramion, włosach można nazwać rudym, bo jest to dość jaskrawy pomarańcz i zazwyczaj razi on ludzi, a po dłuższym wpatrywaniu się to najlepiej skontaktować się z okulistą. Szaroniebieskie oczy, oczywiście starannie 'przyozdobione' i otoczone woalką rzęs spoglądają na wszystko z uwagą z małą iskierką kpiny i rozbawienie jednocześnie. Poniżej, na drobnym nosie znajduje się kolczyk, który pojawił się tam, gdy Nanna miała 15 lat i podrobiła zgodę rodziców, by móc sobie go zrobić. Malinowe, pełne usta zazwyczaj pokryte czerwoną szminką zazwyczaj nigdy nie drgną, by wyciągnąć się w uśmiechu, cały czas takie same, przez co może wydawać się, że są sklejone, jednak o tym, że nie są dowiadujemy się dopiero wtedy, gdy łaskawie się do Ciebie odezwie, albo zobaczysz ją, gdy pali, inaczej nie ma możliwości. Na jej plecach, na wysokości łopatek znajduje się dość spory, bo rozciąga się na całą ich szerokość, tatuaż smoka z kwiatowymi zdobieniami gdzieniegdzie. Szczupła z wcięciem talii i dość sporą pupą, z której jest niezwykle dumna i chwali się nią przy byle okazji, idzie dumnie przez siebie unosząc delikatnie głowę do góry, by sprawić wrażenie niezwykle pewnej siebie, chociaż wcale takiego wrażenia sprawiać nie musi, bo przecież tak jest.

Na swoje szczęście czy też nieszczęście jeszcze nie wie co chciałaby robić w życiu, bo jedyne co aktualnie chciałaby robić, to leżeć i pachnieć mając pod ręką swoje ulubione papierosy i butelkę coli. Jednak podobno dobrze jej idzie z plastyki i fotografii, chociaż ona jakoś nic szczególnego w tych swoich rysunkach nie widzi, jednak chyba muszą być dobre, skoro to właśnie jej projekt widnieje teraz na jej plecach. Wszystkie jej rysunki nigdy nie ujrzały światła dziennego, oczywiście nie licząc tych, które musiała zrobić do szkoły i nauczyciel je widział, by je ocenić, czego wręcz nienawidzi, bo przecież sztuki nie można oceniać, nigdy nie można do końca wczuć się w autora danego dzieła, by wiedzieć co on chciał przekazać danym obrazem czy zdjęciem, każdy interpretuje ją na swój sposób i nie należy oceniać sposobów interpretacji innych, a tym bardziej autorów.

• Uzależniona od papierosów i coca coli, przez co nie może zabraknąć ich w jej torebce czy plecaku, bo wtedy chodzi cała poddenerwowana i bez kija, ba! Nawet z kijem do niej nie podchodź.
• Nie potrafi pić coli w puszcze, preferuje jedynie butelki, a i z nich nie może pić, chyba że są szklane, musi pić ze szklanki, a do tego przez słomkę.
• Przed przeprowadzką na Florydę reklamowała bieliznę i półnaga widniała na bilbordach w całym Paryżu.
• Nienawidzi sportu i wymyśla różnorakie wymówki, co jej wcale tak źle nie wychodzi, by nie uczestniczyć na lekcjach w-fu.
• Marzy o własnym motorze, na który zaczęła sobie odkładać.

 Nanna Viens

Lat 18 (26.08.1994)

Francuzka

Klasa III Architektoniczna

Kółko fotograficzne

[Witam serdecznie i do wątków zapraszam, tylko proszę bez tych idiotycznych pytań czy chcę wątek, bo to chyba jasne, że tak, skoro się tutaj zapisałam. Kiedyś tam tu byłam, jeszcze na onecie, ale zupełnie inną postacią. Nanna się dopiero tutaj przeniosła, więc jakiekolwiek przyjaźnie są niemożliwe, bo ja wolę sama dobierać ludzi, którzy nimi będą dla niej. Na zdjęciach cudowna Alexandra Wydrych, a autorem cytatu w tytule jest Jan Izydor Sztaudynger. I na koniec jeszcze raz zapraszam do wątków.]