"What if I say i'm not like the others?"

ERICA REYES

Urodzona 15 listopada 1993 roku w Nowym Orleanie, ma osiemnaście lat. Jest uczennicą teraz już czwartej klasy o profilu medycznym, dodatkowo uczęszczającą na zajęcia twórczego pisania.

     Raczej niska i drobna. Blondynka o piwno-zielonych oczach i przyjaznym uśmiechu, który nigdy nie schodzi jej z twarzy. Na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie delikatnej i kruchej, jeśli jednak uda Ci się poznać ją bliżej, dowiesz się, że potrafi być niesamowicie uparta i twardo trzymać swoich zasad; nie ulegać żadnym wpływom. Nie wiadomo jednak czy dostaniesz od niej taką szansę, bo wobec nieznajomych trzyma się raczej na dystans, choć lubi przebywać z ludźmi. Twej uwadze z pewnością nie ujdzie fakt, że Erica do większości spraw podchodzi z optymizmem, wierząc w to, iż świat jest dobry, a to, że ludzie popełniają błędy niczego nie zmienia, bowiem każdą sytuację da się naprawić. Możliwe, iż jest więc trochę naiwna i nie raz się już pewnie na tym zawiodła, jednak mimo wszystko nie zmienia swoich poglądów, licząc na to, że kiedyś uda się jej sprawić, by świat stał się przyjaźniejszy. Nie czeka jednak nie wiadomo na co, a zaczyna już teraz - często możesz spotkać ją na różnego rodzaju akcjach charytatywnych, zbiórkach czy kiermaszach. Regularnie chodzi też do domu dziecka, gdzie pełni funkcję wolontariuszki. Poza tym Ericę można zaliczyć do osób, które swą pozytywną energią i żywiołową naturą potrafią wywołać uśmiech na twarzy każdego przechodnia.

     Biorąc to wszystko pod uwagę, prawdopodobnie spodziewasz się, że jej historia nie jest specjalnie skomplikowana. Ot, kolejna dziewczyna z dobrego domu, ułożona i grzeczna, zawsze skora do pomocy. Cóż, w zasadzie masz trochę racji, nie przeczę, jednak mimo wszystko lepiej by było gdybyś o wszystkim dowiedział się bezpośrednio od niej. Usiądź więc wygodnie i po prostu jej posłuchaj.

      Zamykam oczy i co widzę? Jego. Ciemnowłosego mężczyznę, który sprawił, iż moje dzieciństwo zamiast beztroskiego i szczęśliwego było po prostu dramatyczne. Mój tata. To on stał za całym złem, które prześladuje mnie w nocy do tej pory. Kiedy mam koszmary, to tylko o nim, gdy ktoś idzie za mną ulicą, wydaje mi się, że to on. Czy nas bił? Nie, choć może właśnie takie wrażenie odniosłeś. Mężczyzna ten nigdy nie podniósł ręki ani na nas, ani na moją mamę. Nie musiał. Umiejętność znęcania się psychicznego opanował do perfekcji. Wiem, bo to przez niego prawdopodobnie odeszła mama. Spakowała się i wyszła, żeby już nigdy nie wrócić. Nie pytaj mnie czemu zostawiła małe dziewczynki sam na sam z tyranem, gdyż nie potrafię Ci na to odpowiedzieć. Po jej zniknięciu, tata dał nam wreszcie spokój. Pogrążył się za to w rozpaczy, bo chyba gdzieś w środku naprawdę ją kochał. Zaczął pić, rzadko kiedy widziano go trzeźwego. Stracił pracę. Wytrzymaliśmy tak rok. On i my. Potem przyszła jakaś pani, zabrała nas od niego i w ten sposób trafiłam do domu zastępczego. Z rodziną Cornellów mieszkałam przez dwa lata. Długie dwadzieścia cztery miesiące, kiedy to mogłam dojrzeć do pewnych spraw, zrozumieć jako tako całą swoją sytuację i wybaczyć własnym rodzicom. Kiedy więc na horyzoncie pojawił się mój ojciec, całkowicie odmieniony, zadbany, z pracą i niemym błaganiem o powrót, przyjęłam go z otwartymi ramionami. 

      Pewnie myślisz sobie, że jestem głupia, ale za nim już do końca mnie ocenisz i zaszufladkujesz, odpowiedz sobie na jedno proste pytanie: Czy mając wybór nie chciałbyś mieć w miarę normalnej rodziny? Właśnie. Od trzech lat mieszkam z tatą w Palm Springs, posiadamy jeden z wielu domków na całkiem spokojnym osiedlu. Wciąż pamiętam jaki był, co przez niego przeżyłam, ale mu ufam. Wierzę w jego zmianę, liczę na to, iż pozostanie już taki na zawsze. Że będziemy po prostu szczęśliwi.  
       Czy wspomniałam już, że mam siostrę? Nie? To przez to moje roztrzepanie, o tak, z całą pewnością. Na imię jej Caroline i ma zaledwie siedem lat. Jest moim małym oczkiem w głowie, dla niej zrobiłabym wszystko. Póki co z nią nie mieszkamy, sąd nie pozwolił na to, by ponownie znalazła się pod opieką ojca. Mimo wszystko utrzymuję z nią bardzo dobry kontakt, często do nas przyjeżdża. Przez dużą, bo dziesięcioletnią różnicę między nami, Carol nie pamięta dawnego zachowania ojca. Dla niej jest wspaniałym tatusiem, który o nią dba, a ja... Ja nie mam nic przeciwko, chcę, żeby była szczęśliwa.

     Dobrze, teraz już wszystko wiesz, także daj jej chwilę dla siebie, przecież mówiłam Ci, że Erica nie jest zbyt śmiała, jeśli chodzi o nowo poznane osoby, prawda? Kiedy więc ona będzie odpoczywać i oswajać się z myślą, iż znasz jej historię, ja opowiem Ci dokładniej czym blondynka zajmuje się w wolnym czasie. Jak już sama wspomniała, panna Reyes lubi pisać, chociaż to raczej niedomówienie - ona kocha to robić.  Kiedy ma wolne popołudnie, potrafi usiąść na łóżku z laptopem na kolanach i tworzyć historie przez kilka godzin, zupełnie nie przejmując się otaczającym ją światem. Dziewczynę czasem można też znaleźć w bibliotece, gdzie dorabia do swojego kieszonkowego. Ponadto widywana jest na wszelkiego rodzaju paradach charytatywnych, w domach dziecka, a także szpitalach, ponieważ Erica angażuje się w niesienie pomocy społecznej.

Dodatkowo:

* Uwielbia stare zespoły, w szczególności Pink Floyd oraz Rolling Stones.

* Nigdy nie miała bezpośredniego kontaktu z narkotykami, zdarzyło się jej za to zapalić i wypić.

* Nadal utrzymuje kontakt z mamą z rodziny zastępczej, w przeciwieństwie do biologicznej.

[Witam :) Jestem chętna na wszelakie wątki i powiązania, wyznaję zasadę: ja -pomysł, Ty - zaczynasz oraz Ty - pomysł, ja - zaczynam. Na zdjęciach Dianna Agron, cytat w tytule pochodzi z piosenki Foo Fighters pt.: "The pretender" :)]