Jacques Anderson

Jacques Anderson

Mamo, brakuje mi Ciebie. Z dnia na dzień jestem coraz bardziej przekonany, że tam masz dużo lepiej. Nikt już na Ciebie nie krzyczy. Nikt Cię nie uderzy. Nikt nie powie o Tobie złego słowa. Do teraz zastanawiam się jak mogli Ci takie coś robić. Przecież byłaś, dla mnie nadal jesteś, wspaniałą osobą, która starała się o to, aby zapewnić swojej rodzinie jak najlepszą przyszłość. Na początku wszystko na to wskazywało, jednak na tej drodze stanął ojciec wraz z Effy. Wszystko, za przeproszeniem, spierdolili. Tylko udawali, że chcą tego co Ty, tego co ja. Teraz robią wiele, abym się poddał, jednak ja tego nie zrobię. Jeszcze im pokażę na co mnie stać. Wrócili do domu, więc muszę kończyć. Kocham Cię, mamo.

Zastanawialiście się kiedyś nad tym: jaki to ból towarzyszy po stracie tak bliskiej osoby jak matka? Tego nie da się opisać słowami, trzeba to przeżyć, chociaż nikomu tego nie życzę.

Jacques przez kilka miesięcy nie mógł się pozbierać. Mało jadł, mało pił, mało spał. Żył tylko po to, aby udowodnić ojcu, że nie każdy podda się jego manipulacjom. Oczywiście, Anderson, chodził do szkoły, ale ograniczał kontakty ze znajomymi, ponieważ nienawidzi, gdy ktoś go próbuje pocieszyć, a potem jest gorzej niż było wcześniej, a po drugie nie rozmawiał z ludźmi o swoich problemach. Zawsze wtedy, gdy coś go przygnębiało, brał zdjęcie swojej matki, kładł się na łóżko i wygłaszał do Niej monolog, w którym opowiadał o tym, co się ostatnio u niego zmieniło. Rzadko używał słowa „mama”, ponieważ Ona nie lubiła gdy tak na nią mówił. Chciała być jak jego najlepsza przyjaciółka, przez co miał się zwracać do Niej po imieniu, Eva.

Śmierć jego matki to temat tabu. Dlaczego? Od Jej śmierci minęły już dwa lata, jednak te rany są jeszcze niezagojone. Każde wspomnienie o Niej zadaje mu ogromny ból, do którego się już powoli przyzwyczaja.

Każdy chciałby znać jak najwięcej faktów z mojej przeszłości. Mam do tych osób pytanie: piszecie o mnie książkę? Nie dostarczę wam kolejnych powodów do roznoszenia plotek. Nie mówię o tym co było, ponieważ wolę żyć tym co aktualnie jest. Po co wracać do przeszłości? Przecież nie każdy moment życia był wspaniały, a przeważnie te złe pamięta się dobrze. Mojego życia w żaden sposób nie chciałbym zmienić. Było jakie było, ale posiadam je tylko jedno. Mogę tylko dziękować Bogu, że poznałem wiele wspaniałych osób, które miały większy lub mniejszy wpływ na mój los. Kocham ich wszystkich.

Jacques Anderson, syn Evy i Simona Anderson, przyszedł na świat dwudziestego szóstego maja tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego drugiego roku w Palm Springs, w stanie Floryda. Na początku wszystkim wydawało się, że będą tworzyć szczęśliwą i cudowną rodzinę. Rodzice zajmowali się małym chłopcem, poświęcali mu wiele uwagi, aby nie przegapić wypowiedzianego przez niego pierwszego słowa, pierwszych kroków. Udało im się.

Gdy Jack miał dwa lata, na świat przyszła jego siostra, Effy. Mała stała się oczkiem w głowie ojca. Jacques poszedł w odstawkę, jak jakaś zabawka, która się dziecku znudziła. Od tamtego czasu, Simonowi nie pasował żaden ruch wykonany przez syna. Narzekał, że mały jest za głośno, porozrzucał zabawki po salonie, ogląda bajki itd. Eva niczego nie komentowała, ponieważ nie chciała, aby wybuchały z tego powodu jakieś kłótnie. Zabierała Jacka do pokoju i tam się z nim bawiła.

Chłopak im więcej miał lat, tym więcej słyszał narzekań ze strony ojca. Jednak niczym się nie przejmował. Cały czas robił to co przedtem, czyli spotykał się z kolegami, oglądał jakieś filmy. Wrzaski ojca nie robiły na nim wrażenia. Już wtedy wiedział, że Simon będzie chciał owinąć sobie wokół palca całą rodzinę.

W wieku szesnastu lat po raz pierwszy sięgnął po alkohol, po papierosy, po marihuanę. Te używki spodobały mu się na tyle, że ich nie porzucił. Towarzyszą mu w codziennym życiu. Nieliczni znajomi o tym wiedzą. Trzyma to w tajemnicy przed ojcem, który za to wyrzuciłby go z domu. Na początku wiedziała o tym tylko jedna osoba – Carly, Carly McCartney. Była to jego pierwsza miłość. Ich związek trwał równo rok. Rozstali się w przyjaznych stosunkach. Od czasu do czasu spotykają się, aby porozmawiać.

Aktualnie Anderson uczęszcza do szkoły w Palm Springs. Jest w czwartej klasie o profilu IT. Często można go spotkać na zajęciach kółka fotograficznego, w skateparku lub gdzieś w mało odwiedzanym miejscu na plaży, gdzie gra na gitarze i cichutko śpiewa.

Większość ludzi, patrząc na mnie, widzi jakiegoś chłopaka, który ma w głowie przede wszystkim alkohol, narkotyki i imprezy. Nie wiedziałbym o tym, gdyby nie to, że pewna osóbka mi o tym powiedziała. Sam raczej siebie bym tak nie oceniał. Wyglądam tak jak większość osób w moim wieku, czyli nic specjalnego, nadzwyczajnego, oryginalnego.

Jeżeli nie zależy Ci na zobaczeniu go z daleka to go nie zauważysz. Dlaczego? Ubiera się jak większość uczniów w szkole. Jakieś jeansy, koszulki z przeróżnymi nadrukami, od czasu do czasu koszula. Nic, co mogłoby zwrócić uwagę innych właśnie na niego.

Jack nie należy do wysokich osób – ma zaledwie metr siedemdziesiąt siedem. Sylwetki atlety nie posiada, jednak niektóre partie mięśniowe są widoczne. Na jego rękach znajdują się różne blizny, które powstały kilka lat temu, gdy Jack uczył się jeździć na deskorolce. Trochę dłuższe, brązowe włosy naturalnie są proste. Wystarczy, że je przeczesze, a już są idealnie ułożone. Jego twarz nie musi się wszystkim podobać. Jej rysy nie należą do tych mocno widocznych. Posiadacz różowych, pełnych ust, które często układają się w cudowny uśmiech. Ma szeroki nos, który idealnie komponuje się z całą resztą. Każdy w swoim wyglądzie posiada coś, co przyciąga ludzi. U Jacquesa z dużą przewagą wygrywają oczy o odcieniu brązu. Można odnieść wrażenie, że przenikają rozmówców na wylot. Patrząc w nie, można odczytać emocje, które aktualnie towarzyszą Jackowi.

Anderson według jednych jest przystojny, według drugich wygląda przeciętnie. Ludzie mają różne gusta, a o nich przecież się nie dyskutuje, prawda?

Mam się opisać w trzech słowach? Posiadam za dużo widocznych cech, aby to uczynić. Przykro mi, ale muszę Cię rozczarować. Po drugie nie lubię mówić o tym, jaki ja jestem. Mi może się wydawać, że posiadam taką cechę, a według kogoś, kto mnie zna, może być wręcz przeciwnie. Właśnie, aby dowiedzieć się jaką jestem osobą, trzeba spędzić ze mną kilka godzin. Może być przyjemnie, a może nie. Nikt się nie przekona dopóki tego nie sprawdzi.

Spóźnialski, który na swoje usprawiedliwienie znajdzie tysiące różnych powodów. Bardzo dużo mówi i dzięki temu łatwo nawiązuje nowe znajomości. Przyjaźnie nastawiony do wszystkich. Nie robi sobie wrogów. Szybko odnajduje się w nowym miejscu. Należy do cwanych, przebiegłych osób. Potrafi wrobić każdego w jakiś głupi żart, jednak rzadko z tego korzysta. Mimo wielu problemów, ciągle się uśmiecha. Szybko przywiązuje się do ludzi – jest to zarówno zaleta jak i wada. Nie boi się krytyki, sam też ocenia innych, ale tylko wtedy, gdy już ich dobrze pozna. Zdarza mu się zachowywać się egoistycznie, ale naprawdę bardzo rzadko. Z dużą łatwością można zdobyć jego zaufanie – sam uważa, że kiedyś źle się to dla niego skończy. Nie potrafi być niemiłym dla kogokolwiek. Zachowuje się tak, jakby nic w życiu go nie interesowało. Można go opisać, jako beztroską, pomocną, wszędobylską osobę. Dotrzymuje powierzonych mu tajemnic. Jest zawsze szczery, ponieważ nie potrafi kłamać. Oddany i wierny przyjaciel. Rzadko się zakochuje, ale gdy to już nastąpi to nie odpuści zbyt szybko. Nie zdradza. Nikogo nie traktuje przedmiotowo. Zdarza mu się być wrednym, aroganckim. Na pewno nie jest asertywny. Dąży do zrealizowania wcześniej postawionych sobie celów. Często imprezuje, co się wiąże z tym, że coraz więcej osób wie o tym, że alkohol, papierosy i marihuana to dla niego codzienność.

Jacques zachowuje się różnie. Wszystko zależy od otoczenia, humoru, nastawienia. Dla wielu ludzi jest to osoba ciekawa, po której można się wszystkiego spodziewać. Jaki będzie wobec Ciebie? Nie dowiesz się, dopóki nie sprawdzisz.

Posiadam jakieś tam zajawki, które na pewno nie są chwilowe. Wkładam w nie całe swoje serce i nikt/nic mnie od tego nie powstrzyma. Przecież każdy oprócz nauki i ciągłego imprezowania ma coś w zanadrzu. Jedni gotują, drudzy uprawiają sport, a ja? Ja robię wszystko to co mi się podoba.

Jacques świetnie gra na gitarze oraz śpiewa, chociaż jedno i drugie ukrywa przed znajomymi. Dziewczynie, która miałaby zostać matką jego dzieci, chciałby zaśpiewać jakąś piosenkę, która kojarzyłaby mu się tylko z nią. Potrafi gotować, ale rzadko to robi, bo nie ma na to czasu. Pracuje w jednym ze studiów fotograficznych położonych w centrum Palm Springs, ponieważ fotografia to jedna z jego pasji. Od czasu do czasu grywa w siatkówkę. Jeździ na deskorolce. W przyszłości chciałby założyć zespół muzyczny. Słucha przede wszystkim muzyki z aranżacją gitary akustycznej.

Imię: Jacques

Nazwisko: Anderson

Pseudonim: Jack

Data urodzenia: 26.05.1992 r.

Miejsce urodzenia: Palm Springs, FL

Klasa/profil: IV/IT

Zajęcia dodatkowe: kółko fotograficzne

P O W I Ą Z A N I A || W S P O M N I E N I A || A L B U M

~ * ~

Kursywą pisane słowa Jacquesa.

Wizerunek: Luke Pasqualino

Myślę, że karta jest „zjadliwa”. Pewnie przejdzie jeszcze wiele zmian, ponieważ nie do końca jestem z niej zadowolona. Mam nadzieję, że przynajmniej łatwo się ją czyta.

Ochotę na wątki i powiązania mam zawsze, więc o to nie pytać.