Daj mi coś, coś co pozostanie.

                W Palm Springs mieszkało zaledwie siedem osób, które kiedykolwiek miały okazję dostać się do królestwa Nathaniela Williamsa, oczywiście włączając w to jego rodziców i brata. Byli to Adam, Lena, Megan i Jasmine. Ta czwórka miała nieograniczony dostęp do jego świata, aczkolwiek żadne z nich nie miało okazji oglądać tego pokoju, gdy nie był przygotowany do odwiedzin. Nathaniel nie pozwoliłby na to, by któreś z nich dostrzegło jakąkolwiek rysę na jego wizerunku, toteż przed spotkaniami z nimi usuwał z pokoju wszelkie przedmioty mogące świadczyć o jego słabościach.

                Pokój Nate’a nie był jakiś szczególnie duży - duży natomiast był bałagan tam panujący. Na idealnie białych ścianach wisiały czarnobiałe fotografie w ogromnych antyramach, były to zdjęcia szóstki przyjaciół – dwóch braci Williams oraz czwórki ich znajomych. Fotografie te zawsze pokrywał kurz, którego Nate nigdy nie ścierał, a usuwany był tylko raz na jakiś czas, gdy matka chłopaka uznała, że temu pomieszczeniu potrzebne jest generalne sprzątanie. Na środku pokoju stało ogromne łóżko w stalowej ramie, na którym znajdowała się zawsze pognieciona i nigdy nie składana pościel. Tuż obok łóżka znajdowała się niewielka szafka nocna, na której stała lampa lava oraz tajemnicza ramka, zwykle leżąca tak, by nie widać było fotografii się tam znajdującej. To właśnie był ten element, który nigdy nie zmieniał się w wystroju tego pokoju. Bez względu jak wielki bałagan panował w tym pomieszczeniu, jak wiele kurzu się tam znajdowało, ta ramka zawsze znajdowała się w jednym miejscu i o dziwo nigdy nie zalegała na niej warstwa kurzu.

                Niejednokrotnie pytany przez przyjaciół o tę fotografię bezceremonialnie wrzucał ją do szuflady dopóki goście nie opuścili jego domu. Ale oni nigdy nie odpuszczali i za każdym razem, gdy mieli okazję usiłowali zobaczyć co znajduje się na owej fotografii, próbowali dojść dlaczego chłopak unika odpowiedzi.

                Tego wieczoru siedział na parapecie, spisując bezmyślnie jakieś notatki z zajęć. W szybie odbijało się jego szczupłe ciało odziane tylko w dresowe spodnie, z radia sączyła się jakaś spokojna melodia, a jedynym źródłem światła była lampka stojąca na jego szafce nocnej. Zza okna dobiegały pierwsze pomruki zbliżającej się wielkimi krokami burzy oraz ciche wycie wiatru. Brunet uniósł głowę znad kartek, spoglądając na nikłe światła pośród ciemności za oknem. W pewnym momencie usłyszał pukanie do drzwi. Zwinnym susem zeskoczył z parapetu i w biegu ubrał koszulkę w dodatku tyłem na przód, ale z początku nawet tego nie zauważył. Złapał za klamkę, a drzwi ustąpiły, ukazując mu czwórkę przemokniętych przyjaciół. No tak, zaprosił ich.

                Gestem wskazał by weszli i rozgościli się, on sam oczywiście najpierw skierował się w stronę ramki ze zdjęciem, by uchronić ją przed ciekawskimi spojrzeniami. Tym razem jednak szybsza była Lena, która bez skrępowania ułożyła się na jego łóżku i sięgnęła po fotografię nim ten zdążył zrobić choćby krok w stronę szafki nocnej. W pierwszej chwili nie powiedziała ani słowa, chłonąc spojrzeniem postaci widoczne na tej małej karcie, po czym usiadła i przechyliła zabawnie głowę na bok.

                 - Jesteś zakochany? – zapytała tak, jak gdyby to była najdziwniejsza rzecz jaką dane jej było usłyszeć.

                Wszystkie pary oczu skierowały się w stronę bruneta, a fotografia ruszyła w obieg, tak że po chwili cała czwórka znała, a przynajmniej myślała, że zna sekret Nathaniela. Chłopak pokręcił energicznie głową i usiadł na parapecie okna, patrząc gdzieś w ciemność.

                - Więc kim jest ta dziewczyna, którą obejmujesz? – zapytała Megan. Ton jej głosu wskazywał na to, że nie była zadowolona. Pewnie nie podobało jej się, że Nate ukrywał swoją wielką miłość pod maską dupka. A może miała inne powody ku temu, by być na niego złą? Może to przez ostatnie wydanie plotkary? Nie zastanawiał się nad tym zbyt długo.

                 - Nikim – odpowiedział zgodnie z prawdą.

                 - Nate, dlaczego kłamiesz? – odezwała się nagle Jasmine. – Przecież widać, że coś do niej czujesz – podeszła do niego i wręczyła mu fotografię, na której był on sam, uśmiechnięty od ucha do ucha, obejmujący drobną, rudowłosą osóbkę o zielonych, kocich oczach.

                - Nie kłamię – powiedział nadal takim samym, beznamiętnym tonem, ale nim którekolwiek z nich zdążyło zaoponować dodał jeszcze parę słów – Poprawne pytanie powinno brzmieć „Kim była?” – oświadczył, ale mimo to nie wytłumaczył już nic więcej.

                Adam dłuższą chwilę przyglądał się przyjacielowi, po czym bez słowa wyszedł z pokoju nic nikomu nie mówiąc i pojawił się po dłuższej chwili w towarzystwie Jamesa i kilku butelek Jack’a Daniels’a.

                 - Uznałem, że to rozmowa, która nie odbędzie się bez udziału alkoholu i nas wszystkich – nałożył wyraźny nacisk na ostatnie słowo, gdy Nate spojrzał w kierunku swojego brata dość wymownie, po chwili jednak wzruszył ramionami i dalej spoglądał w okno.

Adam otworzył pierwszą butelkę, upił łyk i podał dalej.

                - Więc? – zagadnął znowu. – Kim była ta rudowłosa piękność? – uśmiechnął się zachęcająco, a Lena rzuciła mu karcące spojrzenie. Pewnie dotyczyło to nazwania nieznajomej pięknością, chociaż w przypadku Leny wszystko było możliwe i równie dobrze mogło chodzić jej o coś zupełnie innego. – Przecież wiesz, że nam możesz powiedzieć wszystko.

Miłość jest jak tama. Jeśli pozwolisz, aby przez szczelinę sączyła się strużka wody, to w końcu rozsadza ona mury i nadchodzi taka chwila, w której nie zdołasz opanować żywiołu. A kiedy mury runą, miłość zawładnie wszystkim. I nie ma wtedy sensu zastanawiać się, co jest możliwe, a co nie, i czy zdołamy zatrzymać przy sobie ukochaną osobę. Kochać – to utracić panowanie nad sobą.

                Sięgnął po butelkę i przez pewien czas obracał ją w dłoniach. Miał wrażenie, że ta cisza zaraz doprowadzi go do szału, więc po prostu przechylił butelkę i wypił kilka porządnych łyków.

                - Destiny Salvage – rzucił, nazwisko wymawiając z dziwnym, obco brzmiącym akcentem. Francuskim. – Rok temu spędziliśmy wakacje we Francji.

                 - W Calais – wtrącił James, najwyraźniej i on pamiętał ten wyjazd. – Duże miasto, z brzegu widać Wielką Brytanię, a nieopodal jest euro tunel pod kanałem La Manche – rzucił po chwili namysłu i upił łyka z butelki, którą mu podali.

                - Nie miałem ochoty na ten wyjazd, ale rodzice twierdzili, że będzie ciekawie i w końcu odwiedzimy jakichś znajomych – tłumaczył dalej Nate, niezbyt zadowolony z faktu, że musi obnażyć przed nimi swoje uczucia i historię, która nie należała do grona tych, którymi zwykł ich zasypywać. – Tam poznałem trzy całkiem fajne dziewczyny – zagryzł lekko dolną wargę, jakby próbował sobie przypomnieć jak doszło do tego, do czego doszło. – Hailey, Cornelia i Brittany. Każda z nich miała w sobie coś interesującego – uśmiechnął się w końcu, tak jak zawsze. – I jakoś tak wyszło, że w końcu wszystkie trzy były moje – widział niezbyt szczęśliwe wyrazy twarzy przyjaciół, nie pochlebiali oni jego stylu życia, jednak nikt z nich nigdy nie próbował na niego wpłynąć, najwyraźniej uznali że jest to syzyfowa praca. – Ale szybko mi się znudziły, więc po prostu je rzuciłem i właśnie wtedy pojawiła się Destiny – przesunął końcem języka po spierzchniętych wargach. Jego wzrok stał się zamglony i jakby nieobecny. – Łączyła wszystko to co podobało mi się w tamtej trójce, była idealna – zaśmiał się gorzko. – Najwyraźniej straciłem dla niej głowę i to był mój błąd. Spędziliśmy ze sobą wspaniałe wakacje, ale gdy wróciłem tam na ferie okazało się, że to wszystko to był misterny plan owej trójki, o której wspominałem wcześniej. I pierwszy raz w życiu to ja zostałem rzucony i to w taki podły sposób – wzruszył ramionami i znów popatrzył na fotografię.

                 - Coś mi się tutaj nie podoba – zaczął nagle James, mrużąc zabawnie nos. – Skoro to taka nieszczęśliwa miłość, to po co ją pielęgnujesz? Po co ciągle o niej myślisz? – wskazał na ramkę. – Wywal to i zapomnij – dłuższą chwilę przyglądał się bratu. – No chyba, że wymyśliłeś tą historyjkę, żeby nas wkręcić.

                Nathaniel dłuższą chwilę milczał, po czym odłożył ramkę do szuflady i westchnął, kręcąc teatralnie głową.

                 - Czy Ty musisz być moim bratem? – zaczął, śmiejąc się co wywołało zaskoczenie na twarzach przyjaciół. – Dobra, prawda jest taka – zatarł zabawnie ręce. – To ona była w Palm Springs, była zajebista w łóżku i nie mogę się doczekać aż wróci – wyszczerzył się.

Oburzona Lena uderzyła go poduszką w głowę.

                   - A ja myślałam, że jednak masz tam jakieś serce!

                - Przykro mi – rozłożył bezradnie ręce, nadal się uśmiechając, jednak bystry obserwator mógł dostrzec, że cień widoczny przedtem w jego oczach nadal tam był. Kto wie jaka jest prawda? A może żadna z tych historii prawdą nie była? Pozostaje się tylko domyślać.

                Nate spojrzał jeszcze raz po zgromadzonych. Jedno spojrzenie i już wiedział, że jedno z nich zna prawdę. Zaskoczony odwrócił spojrzenie, znów wbijając wzrok w okno. 

***

[ Notka "taka se", na pomysł wpadłam dzisiaj, słuchając jakichś smętnych piosenek. To co? Chyba trzeba dodać postać Destiny do wolnych, nie? :) a i autorów postaci, które bezczelnie wplotłam w tę historię serdecznie przepraszam.  ]