"Kłopot z życiem po­lega na tym, że nie ma okaz­ji go przećwiczyć i od ra­zu ro­bi się to na poważnie."

Michael "Mike" Cohen

" Życie jest jedynie przelotnym cieniem [...] opowieścią idioty pełną wrzasku i wściekłości, a nieznaczącą nic"

urodzony 18 czerwca 1995

klasa II z profilem dziennikarskim

       Każda historia ma swój początek i swój koniec. I nie każda ma własny happyend, nawet jeśli początki usłane były różami. Każda ludzka istota posiada bagaż doświadczeń oraz wspomnienia, które wolałby wymazać z pamięci, bo bez ustannie otwierają bolesną ranę. A potem sami dosypujemy do niej soli odtwarzając je wciąż na nowo i zadajemy sobie pytania typu "a co by było gdyby" ?

    Michael Cohen - w szerszych kręgach znany bardziej jako po prostu Mike - z całą pewnością nie ma zbyt wielu wspomnień, do których wracałby myślami z przyjemnością.

       Mike jest "czystej" krwi Anglikiem - urodził się w mieście legednarnego wręcz zespołu The Beatles : Liverpool osiemnastego dnia szóstego miesiąca prawie siedemnaście lat temu w pozornie szczęśliwej rodzinie złożonej wcześniej z Emi i John'a Cohenów, młodego małżeństwa. Matka Mike'a mimo swoich koreańskich korzeni bardziej czuła się Brytyjką. To w Liverpoolu przyszła na świat, wychowała się tam, uczyła, przeżywała smutne i radosne chwile sama oraz zwariowane przygody z paczką najlepszych przyjaciół. To tam także po raz pierwszy się zakochała. Tętno Emi przyspieszało, a serce zastepowało w podskokach tylko na widok przeuroczego i przystojnego (no cóż, przynajmniej dla niej) Johna Cohena, kolegi z lekcji historii sztuki i biologii. Romantyczne marzenia Emi spełniły się w drugiej klasie liceum kiedy to ośmieliła się zaprosić Johna na  wspólny wypad do kina powszechnie znany w języku młodzieży jako randka. Parę lat później spełniło się jej marzenie i wyszła za swoją licealną miłość, a ona wówczas uwierzyła, że życie może przypominać bajkę - narodziny ślicznego, zdrowego synka utwierdzały ją w tym przekonaniu. Z takim oto przekonaniem żyła przez kilka lat, do momentu w którym Mike nie skończył 10 lat. John stwierdził wówczas, że może wychowywać syna po swojemu. Innymi słowy, bił go. Jego ojciec właśnie tak postępował z John'em - bijąc, grożąc i obrażając - więc John postanowił w taki sama sposób wychowywać swoje dzieci, bo on w końcu wyszedł na ludzi. Mike zaliczył w życiu wiele kopniaków, policzków, ciosów z pięści itp. z inicjatywy ojca z powodu najbłachszych powodów takich  jak choćby fakt, że śmiał na niego krzyknąć. Wyzywał Mike'a od najgorszych, groził na przeróżne sposoby, bardzo często doprowadzał syna do płaczu, co na nim nie robiło żadnego - absolutnie żadnego - wrażenia. Mike nie wspomniał o tym ani słowa Emi. Istnienie siniaków czy złamane palce zrzucał na karb swojej niezdarności albo wypadku. Wszystko zmieniło się kiedy pewnego wieczoru John przygrzmocił mu pięścią w twarz, a na dokładkę zgasił papierosa na jego dłoni. Następnego dnia, gdy kat Mike'a dawno wyszedł do pracy, a mama rozkoszowała się wolnym dniem w pracy wylegując się do późna w łóżku w towarzystwie książki, chłopiec stanął na progu sypialni rodziców. Mike , z wahaniem, rozdarty w sobie, przycupnął na brzegu łóżka i z nieprzyjemnie ściśniętym gardłem wyrzucił z siebie całą prawdę. Gdy skończył, zapadła między nimi cisza. Jego twarz była mokra od łez, bo opowiadając w sobie to wszystko co w sobie przez te dwa lata nosił, przypomniał sobie na nowo jak się wtedy czuł. Mike bał się, że mama mu nie uwierzy i zostawi wszystko tak jak było, a on przez kolejne lata będzie skazany na ból i cierpnie. Ale Emi Cohen to najwspanialszy materiał na matkę - kochała swego syna całym sercem i ufała mu bezgranicznie jak nikomu innemu na świecie. Przytuliła Mike do siebie, powiedziała, że mu wierzy - w absolutnie każde słowo - , obiecała, że wszystko będzie dobrze, że go kocha, że bardzo dobrze zrobił mówiąc jej o tym. Że ten koszmar się skończył. Niestety - los miał inne plany. John tego samego dnia wracając z pracy ze zdziwniem zobaczył na korytarzu przed mieszkaniem swoją spakowaną walizkę, torbę z laptopem i innymi jego manatkami. W drzwiach nawet były zmienione zamki. Krzyczał i walił w drzwi, domagając się by go wpuścili do  środka, domagając się jednocześnie wyjaśnień, ale sąsiad wygonił go groźbą w postaci policji za zakłócanie porządku. Przez trzy tygodnie Mike żył szczęśliwie ze swoją kochaną mamą. Po raz pierwszy czuł się wtedy naprawdę kochany. Tyle że owe szczęście zakłócał John, bowiem co czwarty dzień przychodził do nich i starał się wytłumaczyć swojej prawie eks żonie (Emi niemal natychmiast wsyłała mu papiery rozwodowe i ponformowała go, że będzie miał rozprawę w sądzie pod zarzutem maltretowania swego syna), że "to nie tak, jak myśli". Którejś potwornej nocy włamał się do starego mieszkania by po raz kolejny starać się przekonać Emi o swojej rzekomej racji co do wychowywania Mike'a. Rozpętała się koszmarna, burzliwa awantura. Mike skulony w kącie kuchni, z dziko bijącym sercem, przyglądał się przebiegu dalszych wydarzeń. W pewnym momencie niecierpliwość i zdenerwowanie Johna sięgnęła zenitu (alkohol którego się nachlał też miał tu swój udział). Sięgnął po nóż do patroszenia ryb i w afekcie wbił go kilkakrotnie  w brzuch Emi. Ta scena tak mocno wstrząsnęła Mike'm, że otrząsnął się z szoku dopiero wtedy, gdy siła ciosu w szczęke odrzuciła jego głowę do tyłu i solidnie walnęła w ścianę. John Cohen sam był zszokowany swym czynem, lecz winą obarczył nie siebie, a Mike'a. Katował go tak, jak nigdy do tej pory. Kopał z całej siły, nie szczędził pięści i śliny. Nóż na szczęście wypuścił z ręki, uzmysłowiwszy sobie, co takiego zrobił. To piekło przerwało wejście uzbrojonej policji. Zabrali Johna do aresztu, a brutalnie pobitego Mike'a do najbliższego szpitala. Emi już nic ani nikt nie mógł pomóc. W nocy serce pielęgniarek rozdzierał rozpaczliwy płacz młodego człowieka którego życie naprawdę rozpadło się na kawałki. A Mike miał wówczas tylko 12 lat. John Cohen trafił do więzienia na 40 lat za morderstwo w afekcie plus maltretowanie syna. W szpitalu odwiedziła go ciotka z wujkiem ze strony matki - Kay i Adam Elisonowie. To oni stali się automatycznie jego prawnymi opiekunami. Tego samego roku przeprowadzili się do Palm Spring i właśnie tam mieszkają do dzisiaj. Oboje pracują w muzeum jako konserwatorzy, a Mike uczęszcza do tamtejszej szkoły. Przeszłość Mike'a nigdy nie została poruszona przez któregokolwiek z Elisonów. Kochają go jak własnego syna i doskonale wiedzą, że rozdarpywanie dawnych, bolesnych ran w niczym nie pomoże.

*

*

"Hey Jude, don't be afraid,
you were made to go out and get her.
The minute you let her under your skin,
then you begin to make it better.

And anytime you feel the pain,
hey Jude, refrain,
don't carry the world upon your shoulder."

*

      Mike to pół-Azjata, choć wiele osób - w tym jego rówieśnicy - nie zauważają żadnej różnicy i uparcie nazywają go co poniektórzy (i głupi) "żółtkiem" lub "Japońcem" (Mike'owi nie chciało się już ichwyprowadzać z błędu ,iż jego mama była Koreanką). Delikatne rysy twarzy, mlecznobiała skóra i kruczoczarne proste włosy wskazują na domieszkę azjatyckiej krwi. Ku niezadowoleniu chłopaka, jego migdałowe oczy przypominają barwą oczy Johna - ciemnozielone z żłótymi plamkami i otoczone czarnymi obwódkami w oprawie długich rzęs. Wysoki (mierzy 182 wzrostu w spadku po ojcu)  i chudy; z miejsca brany jest za koszykarza. Usta o smutnym zarysie, z rzadka są uśmiechnięte - dopełnienie oczu o równie smutnym wyrazie . Jeśli już, to jest to uśmiech melancholijny. Jego lewą dłoń zdobi brzydka blizna po papierosie.

*

*

"Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie"

Carlos Ruiz Zafon

*

*

"Po­wiem Ci... Zmar­no­waliśmy świt, a te­go nie wy­baczy nam żad­ne niebo. "

James Morrison
*

      Chłopak odziedziczył po matce nie tylko wrażliwość, dobre serce, bystry umysł ale też miłość do książek i gust muzyczny. Całe dnie i noce spędza na czytaniu książek - najlepiej książek fantasty o grubości cegły. Sięga czasem też po klasyki takie jak "Zabić drozda" albo "Wielkie nadzieje".  Natomiast w jego duszy gra rock i muzyka poważna. Miłośnik starego dobrego rocka. The Beatles, Queen, Rolling Stone, Chuck Berry i Pearl Jem to sens jego życia. Dwadzieścia cztery godzinę na dobę żyje on w świecie fantazji. Typ obserwatora. Bardziej przeżywa cudze, fikcyjne życie niż własne. Na lekcjach matematyki bardzo często chowa książkę po podręcznikiem lub zeszytem i równie często jest na tym przyłapywany, ale ani trochę go to nie zniechęca.

*

" Nie dbam o to, co ludzie myślą, al­bo mówią o mnie, wiem kim jestem"

Jonathan Davis
*

      Mike to typowy szablonowy mól książkowy. Małomówny, spokojny, o wrażliwym sercu, posiadający zdumiewającą wiedzę na temat mitologii, kultury i historii światowej. Ponadto nie jest najlepszy w sporcie, dlatego też nienawidzi najbardziej w świecie takich przedmiotów jak  wychowanie fizyczne i nauki ścisłe. W żaden sposób nie jest w stanie podłączyć się pod sposób myślenia matematycznych geniuszy. Dla niego to całkiem obcy świat, czarna magia jak z książek o Harrym Potterze (które uwielbia, tak swoją drogą). W koszykówce pomaga mu trochę wzrost, ale i tak koordynacja ruchowa Mike'a pozostawia wiele do życzenia. Pacyfista, według Hipokratesa persona o osobowości Flegmatyka, marzyciel o doprawdy dużej i bogatej wyobraźni. Często trzyma się na uboczu, z dala od innych. W głebi duszy - choć sam się do tego nie przyzna - jest romantykiem. Jeden z ostatnich dżentelmenów XXI wieku. Zdecydowanie woli być samotny, bo tak mu lepiej albo przynajmniej tak sobie wmawia. Mike nie jest w sobie zadufany, dlatego bez problemy może wyliczyć po kolei wszystkie swoje wady: leniwy, roztrzepany, czasem zbyt pewny siebie, a czasem wręcz  przeciwnie, bez poczucia humoru (toleruje tylko sarkastyczne poczucie humoru), zdarza się mu być  zimnym i egoistycznym, totalny but z matematyki i innych nauk ścisłych. A w dodatku zbyt wrażliwy, za bardzo się wszystkich przejmuje, jest mało ufny, często się poddaje .

::ciekawostki::

***

# 1 : jego pierwszą książką, taką którą pokochał są "Przygody królika Piotrusia i jego przyjaciół" Beatrix Potter (cudowne czasy dzieciństwa...). Uwielbia też  serię "Władca Pierścienia" J.R.R. Tolkiena, serię "Harry Potter" J.K. Rowling
i "Zieloną Milę" Stephena Kinga

#2: płynnie mówi w języku koreańskim i francuskim

# 3: w życiu miał osiem razy złamaną ręke, nogę tylko dwa

#4 : jego mama z wyznania była buddyjskiego, zaś ojciec wychowywany na protestanta nastawionego ateistycznie, więc nie wywierali żadnego wypływu na Mike'a w tym kierunku

# 5: cierpi na bezsenność od dwunastego roku życia. w takich chwilach często wychodzi na balkon razem z kocem, poduszką, książką (często czytuje tam Stephena Kinga lub inne horrory), iPod'em i piwem korzennym (ma do niego słabość)

#6:  uwielbia zapach nocy, deszczu i wanilii. to ostatnio kojarzy mu się z perfumami mamy

#7: po powrocie ze szpitala, zaczął się  samookaleczać, zadając sobie powierzchowne blizny na nadgarstkach, w miejscu gdzie nosi zegarek o szerokim pasku oraz na przedramionach. skończył z tym przed wyjazdem do Palm Spring

#8: jeszcze nigdy się nie całował z dziewczyną. jak był młodszy, owszem, interesował się dziewczynami, próbował im zaimponować, zaprosić na randkę etc., do momentu, gdy świat nie rozpadł mu się na tysiące kawałeczków, a on sam stwierdził, że w życiu są ważniejsze rzeczy niż sprawy sercowe i że już nigdy nikt go nie pokocha.  za świetny argument uznaje jeden ze swoich ulubionych cytatów, autorstwa Emila Ciorana "Nie jestem stworzony do miłości, urodziłem się zbyt smutny".

#9: jest człowiekiem wolnym od uzależnień.  nigdy nie brał narkotyków i nie zamierza, ma słabość do whisky, ale nie przekracza granic zacierających się z uzależnieniem, tym bardziej nie jest uzależniony od nikotyny, ponieważ kiedyś jego ojciec zgasił mu na dłoni papierosa. zniechęcił się do nich  na całe życie

zdjęcia: weheartit.com
tekst piosenki: "Hey Jude" The Beatles
cytat w nagłówku autorstwa T. Prattchet
drugi cytat autostwa W. Szekspira z "Makbeta"







            Rany, jak późno. Ale warto było ;) mam nadzieję, że się karta podoba. spędziłam nad nią trochę czasu, mimo że powinnam boksować się z matematyką, wkuwać francuskie słówka (Je vous salue, mon bien-aime ! ) oraz "zawiłą" treść "Świętoszka", bo głupia baba chce dać mi tylko 4 z polskiego. Boże... gdzie te wakacje, ja się pytam ? Pierwsza liceum to piekło. Ha, już szykuje się psychicznie na klasę drugą i trzecią.  W wakacje pewnie będe leżała trupem, tylko takim z książką i z miseczką lodów ;p



Pozdrawiam serrrrdecznie, z hiszpańskim "r" ;)

<3