Can you tell from the look in our eyes?

Savannah Liddell

 Pojawiła się na świecie 24 marca 1994r.

Urodziła się w Paryżu, dorastała w Nowym Jorku, uczy się w Palm Springs.

Obywatelstwo francuskie, amerykańskie (od ojca) i włoskie (od matki).

Ojciec nie żyje, matka prowadzi jego rodzinny interes, ojczym żeruje na ich kontach bankowych.

Jedynaczka, spadkobierczyni hoteli Harlot, ukrywająca się wokalistka.

Profil ekonomiczny, klasa trzecia, zajęcia filmowe i drużyna siatkówki.

Jej szuranie kolorowymi trampkami usłyszał jeszcze zanim pojawiła się przy jego aucie. Nie trzeba było się odwracać, te dźwięki ocierania się podeszw o asfalt były charakterystyczne tylko dla jednej osoby. Tylko ona potrafiła w tak swobodny oraz mało elegancki sposób poruszać się po chodniku, bez zwracania uwagi na to, że komuś może to przeszkadzać. 

- Chyba zgubiłam klucze do mieszkania. 

Ciemne blond włosy zakołysały się na lekkim wietrze, gdy oparła niewielką stopę o zderzak i usiadła na nagrzanej masce samochodu. Materiałowa torba ściągnięta z ramienia leżała na ziemie, przejmując na siebie część mocnych promieni słonecznych. 

- Znowu? - Zaśmiał się cicho, przekręcając głowę tylko na tyle, na ile musiał, żeby móc zerknąć na lewy profil dziewczyny. Skrzywiła się odrobinę, bo resztki nikotynowego dymu dotarły do jej wrażliwego nosa. Spojrzenie jej błękitnych tęczówek przesunęło się na dłoń, w której trzymał źródło jej nieszczęścia. A przynajmniej jednego z nich. Z cichym westchnieniem rzucił dopiero co rozpoczętego papierosa na ziemię i przydepnął go sportowym butem.
- To nie jest zabawne. Matka się wścieknie. - W jej głosie słychać było irytację, a nawet pewnego rodzaju desperację. Bez trudu był w stanie wyobrazić sobie, jak wywaliła wszystkie rzeczy ze szkolnej szafki tylko po to, aby zorientować się, że plik brzęczących kluczy wcale nie znajduje się tam, gdzie być powinien. Cała Savannah.
- Mówiłem Ci żebyś dała jeden komplet mnie, przynajmniej nie zmieniałabyś co tydzień zamków.
Nie zauważył jak skrzywiła się po raz drugi, tym razem nie z powodu nieprzyjemnego zapachu. Tego jednego mógł być pewien, że nigdy nie zrobi. Podobnie jak tego, że nigdy nie zaufa mu na tyle, żeby powiedzieć, że boi się zaufać komuś stuprocentowo.
- Daj spokój, ślusarz trochę zarobi, ktoś musi wspierać jego biznes. Chodź, pojedźmy na plażę. - Zsunęła się z samochodu i obeszła go, siadając na miejscu pasażera i od razu zapinając pasy. Nie miał większego wyboru. Wyciągnął z kieszeni kluczyki, a zanim zasiadł za kierownicą, zgarnął z ziemi torbę, po którą Savannah już zbierała się, żeby wrócić.
- Nie komentuj - poprosiła ze śmiechem i odebrała od niego torbę, a gdy już usiadł obok niej to pocałowała go krótko w pokryty zarostem policzek. - Dzięki. Słuchałam ostatnio tej płyty, którą mi dałeś. Są nieźli, ale teksty mają trochę...
Uśmiechał się pod nosem, trzymając rękę na jej zagłówku i wycofując auto, podczas gdy Savannah gadała jak najęta o muzyce. Jedyny temat, który nigdy się jej nie nudził.

Długie blond włosy dotykają prawie pasa, naturalnie lekko falowane, często przykryte różnymi czapkami lub kapturami. Błękitne tęczówki z soczewkami, które korygują minimalną wadę wzroku. Grube rzęsy, gładka cera, zgrabny nos i pełne, bladoróżowe wargi. Małe piersi, ukształtowana przez sport zgrabna sylwetka. Mierzy 174cm wzrostu i rzadko jest wyższa, bo szpilki zakłada od święta. Jej szafa pełna jest luźnych t-shirtów, krótkich i dłuższych spodni, swetrów, kurtek i cienkich bluz. Ma kolekcję trampek oraz czapek. Na nadgarstkach zawsze ma jakieś bransoletki.
Ładna, brzydka, chuda, gruba, wysoka, niska. Dla każdego inna.

Zauważyła go.

Swoim powolnym, wiecznie leniwym krokiem zmierzał w kierunku wind, żywo dyskutując z jednym z członków rady. Widziała ten jego szyderczy uśmiech, który śnił jej się po nocach; dłonie, których dotyku nigdy znieść nie mogła, jakby intuicyjnie wiedziała że nie jest to nic przyjemnego. Na szczęście nie obejrzał się, nie zauważył jej palącego, przepełnionego nienawiścią wzroku. Jej obrzydzenia, które wydawało się wypełniać cały przestronny hol hotelu.
- Panno Liddell?
- Savannah?
Głosy recepcjonisty i przyjaciela dotarły do niej stłumione, z pewnym opóźnieniem. Dość nieprzytomnie spojrzała na obu, a po namyśle pogrzebała chwilę w torbie leżącej na blacie i wyciągnęła z niej okulary przeciwsłoneczne. Przedmiot, który miał ochronić ją przed okazywaniem prawdziwych emocji, które wylewały się z jej tęczówek.
- Wszystko gra?
Mimowolnie odsunęła się, gdy dłoń przyjaciela wylądowała na jej ramieniu.Jeszcze raz spojrzała w tamtym kierunku, ale winda już się zamykała. Nie wiedział, że tutaj była. Odwróciła się więc do recepcjonisty, który wyraźnie czekał na jakieś polecenia, w dłoni trzymał słuchawkę, którą chciał powiadomić zarząd, że jest już na miejscu.
- Nie było mnie tutaj, nie przyjdę na naradę. Niech Natalie prześle mi później raport ze spotkania.
Pociągnęła stojącego obok niej chłopaka za ramię, wydostając się w dość szybkim tempie z hotelu. Z ulgą wzięła głęboki oddech, a fakt, że powietrze było suche i gorące, dużo gorsze od tego w klimatyzowanym budynku w ogóle jej nie przeszkadzał.
- Savannah...
Chciał ją objąć, przytulić, zapytać co takiego się stało, że opuszcza spotkanie, na które tak cholernie jej się śpieszyło. Nie mógł jednak, bo blondynka tylko na chwilę dała się przygarnąć do silnego, męskiego ciała. Była przy tym strasznie spięta, co bez trudu dało się wyczuć.
- Zabierz mnie do domu, Mitch, proszę - wyszeptała cicho, robiąc te dwa kroki w tył, żeby ich ciała nie dotykały się bezpośrednio. Nigdy tego nie lubiła, nawet jeśli wiedziała, że Mitch jest tylko przyjacielem i nic jej przy nim nie grozi.

Mieszka w za dużym domu z Americą, swoim psem. 

 Nienawidzi horrorów, zimna i wszelkiego robactwa, zwłaszcza pająków.

Zakochana w musicalach oraz dobrych książkach.

Pisze pod pseudonimem recenzje do gazet muzycznych.

Świadoma marzycielka, skryta romantyczka, nieśmiała w kontaktach z nowymi.